Ik word door RTV Noord-Holland geïnterviewd over mijn deelname aan de Etalageroute, een initiatief van Kunstcollectief Purmerend. Een bestuurslid belde of ik mee wilde doen. ‘Ze zoeken iemand die voor het eerst aan de route deelneemt, en ze wilden liefst een jong iemand.’

Leuk
Mijn 48 jaar als ‘jong’ kwalificeren zegt vermoedelijk vooral iets over de leeftijd van de rest van de exposanten, maar ik kijk een gegeven compliment niet in de bek. 
Tijdens een korte kennismaking voor de etalage waar mijn tekening staat installeert de verslaggever zijn telefoon op een statief. Ineens zijn we begonnen. 
‘Hoe vind je het om deel te nemen?’ vraagt hij.

‘Leuk,’ antwoord ik, wat even waar als nietszeggend is, dus ik ratel verder, over waarom het dan zo leuk is, en toch ook wel spannend, want dat lijkt me gepast voor iemand die voor het eerst deelneemt, hoewel ik het helemaal niet spannend vind. Alleen maar leuk.
‘Wat maakt het spannend?’ vraag hij. 
Ik voel mijzelf en het interview lichtelijk ontsporen. Ik hoop nu al dat hij alles eruit zal knippen. Gelukkig wordt het bestuurslid straks ook nog geïnterviewd, die heeft vast vaker met dit bijltje gehakt.

Proces
‘Wat stelt het werk voor?’ wil de verslaggever vervolgens weten.
Zucht. Het is een abstracte tekening, hij heeft er net naar gekeken, je kunt zelf toch ook wel zien dat het niet iets voor zit te stellen? Ik heb zoveel vragen over deze vraag dat mijn gedachten stilvallen.
‘Niks’, antwoord ik verbouwereerd.

Ik zeg niet: ‘Het is een verkenning van de emoties die ik voelde toen ik het werk maakte.’
Ik zeg ook niet: ‘Dat is aan de kijker, iedereen mag er zelf in zien wat hij of zij wil.’ 
Of: ‘Voor mij is het proces van creëren belangrijker dan de uitkomst.’ 
Of iets anders dat wat meer verantwoord en doordacht klinkt dan ‘niks’.

Hoop
Ik had ook kunnen vragen waarom dat relevant is. Ik vind dat zelf volstrekt niet relevant, wat iets voorstelt, ik zou dat nooit aan iemand vragen. Trouwens, wat stelt dit hele interview eigenlijk voor? Wat stelt het leven nou helemaal voor?
Hij glimlacht, ‘Mooi, eindelijk een bruikbaar fragment,’ zie ik hem denken.

Het is gelukkig nog niet uitgezonden, ik heb nog hoop. En als het allemaal te gênant is geworden zeg ik maar gewoon tegen mezelf dat het allemaal niks voorstelt.