Mijn moeder lag onverwacht in het ziekenhuis, en toen ik voor mijn dagelijkse bezoekje langskwam vroeg ik haar of de nacht goed was verlopen.
‘Dat weet ik eigenlijk niet zeker,’ zei mijn moeder.

Ondertoon
Dus vroeg ik het aan de verpleegkundige die kort daarna met kloeke tred de kamer kwam binnengebeend. 
‘Dat zouden we natuurlijk gewoon aan mevrouw zelf kunnen vragen, hè,’ zei ze afgemeten-opgewekt, met een licht verwijtend air. Of misschien beeldde ik me die passief-agressieve ondertoon alleen maar in. Misschien dacht ze oprecht dat ik daar zelf nog niet aan had gedacht, om het gewoon aan mijn moeder te vragen.

Of misschien had ik ze net als ik al een paar nachten veel te kort geslapen, en kon ze ook niet zo veel hebben. Ik had in elk geval nu al genoeg van dit gesprek, maar ik wilde nog wel antwoord, dus ik zei met een onderdrukte zucht: ‘Dat heb ik gedaan, en ze weet het niet.’

‘Oh, mevrouw weet het niet meer!’ sprak de verpleegkundige toen, en ik meende opnieuw een licht verwijt te horen, dit keer richting mijn moeder. Maar misschien vergiste ik me. 
Ze gaf daarna alsnog het antwoord waar ik naar op zoek was, terwijl ze mijn moeder een pil voorschotelde.

Zucht
Mijn moeder bestudeerde de pil. ‘Dit is geen paracetamol, toch? Wat is dit voor pil?’ vroeg ze. 
‘Dat hebben de dokters vanmorgen toch met u besproken?’ zei de verpleegkundige. Ze klonk nu werkelijk geïrriteerd over de algehele onwetendheid van mijn moeder en mij, en straalde uit dat al die vragen allemaal ontzettend veel tijd kostten.

‘Als je gewoon rechtstreeks antwoord zou geven op de vragen die gesteld worden, in plaats van wedervragen te stellen of commentaar te leveren, zou je werk een stuk efficiënter gaan,’ zei ik, ‘en een stuk gezelliger ook.’
Of nee.
Dat zei ik natuurlijk niet. 
Dat dacht ik alleen maar, in mijn slaapgebrekgedreven chagrijn, terwijl de verpleegkundige mijn moeder vertelde dat het belangrijk was te luisteren naar wat de artsen vertelden, en uiteindelijk toch ook nog op de proppen kwam met de naam van de pil die ze haar zojuist had gegeven.

Ik zuchtte nog maar eens. Hardop, deze keer. Ik wenste de verpleegkundige, mijn moeder en mijzelf in gedachten alvast een betere nachtrust.