Ik ga kennismaken op mijn nieuwe werkplek. Daar start ik pas 1 februari officieel, maar ik mag alvast een kijkje nemen en mijn collega’s de hand schudden. Verheugd ga ik op pad. Tijdig, natuurlijk, want voor zoiets wil je niet te laat komen, dus ben ik een uur te vroeg in de buurt.
Ik weet niet hoeveel loze tijd ik in mijn leven al heb besteed aan ergens te vroeg zijn, en dat wil ik graag zou houden.

Hartige snack
Dan maar even een stukje lopen en een koffie halen bij een Starbucks. Goed voor de stappenteller. Maar de koffie smaakt smerig. Naar een bijtend schoonmaakmiddel of zo. Ik heb geen zin in een discussie met het personeel. Voor je het weet willen ze allemaal een slok proeven en zijn ze het met me oneens, of krijg ik een nieuwe koffie, die dan misschien ook weer vies is, en die ik dan zeker niet meer terug durf te geven.
In plaats daarvan gooi ik de volle beker omstandig in de prullenbak, en kijk er teleurgesteld en ontzet bij. Dat zal ze leren.

Ik heb nog steeds tijd over. Om de vieze smaak van de koffie weg te krijgen kies ik in een supermarkt een klein bakje ‘bietenfalafel met humus’ uit. Ik hou van hartige snackjes, het klinkt heerlijk. 
Maar dat is het niet. 
Al bij de eerste hap proef ik dat de smerige non-smaak van de falafel is weggemoffeld met teveel knoflook.
Oeps. Ga ik straks kennismaken met mijn nieuwe collega’s met een knoflookwalm.

Smint
Het gaat me te ver om ook dit bakje eten weg te gooien, dus ik zet door, en het knoflookkwaad is toch al geschied. Maar de falafel is zo droog en taai dat elke hap in mijn keel blijft steken. Driftig slikkend en kauwend loop ik verder, betraande ogen van het hoesten. 

Met rode ogen en een knoflookwalmpje arriveer ik dorstig op mijn nieuwe werkplek. Uiteraard nog steeds te vroeg. Gelukkig heb ik tijd om te checken of de falafel ook hardnekkig in mijn beugel is blijven steken, en dat is wonderwel niet het geval. Ik lap mezelf weer een beetje op en neem een smintje.
Je kan immers maar één keer een eerste indruk maken.

‘Jullie mogen me alles vragen’, zeg ik even later tegen mijn nieuwe collega’s, ‘Wat willen jullie van me weten?’
‘Nou, niet zo veel eigenlijk,’ zeggen ze. ‘We hebben je geGoogled, en je blogjes al gelezen.’