Anderhalf jaar lang treuzelde ik over minder uren werken in mijn vaste baan. En de kogel is door de kerk, sinds kort heb ik meer tijd voor mijn eigen onderneming. Begin vorige week had ik mijn eerste extra parttime dag. Het voelde bijna als zo’n spreekwoordelijke vandaag-is-de-eerste-dag-van-de-rest-van-je-leven-dag.

De heilige geest
Ooit maakte ik al eens een stapje van 40 naar 36 uur werken. Het was een kadootje aan mijzelf. Maar wel eentje waar ik erg aan moest wennen, want het voelde als verzuim. Als je kunt werken, dan zul je werken, fulltime, op z’n minst. Het galmde destijds in mijn hoofd als een soort oudtestamentisch gebod.

Nu voelt het alsof ik nooit anders heb gewild, minder vaste baan, en ik probeer met veel enthousiasme ook anderen ertoe te bewegen. Alsof ik met Pinksteren de heilige geest van het Minder Werken over me uitgestort heb gekregen, met een dosis zendingsdrang erbij. En ik verheug me enorm op nieuwe activiteiten, op meer schrijven.

Kroon
Op die eerste vrije dag vorige week was ik niet echt aan het werk, hoewel ik van goede wil was. Ik ging langs bij de huisarts, speelde spelletjes op mijn iPad, stofzuigde de woonkamer en plaatste een blog op mijn website.
’s Middags bezocht ik de crematie van een oud-collega.
‘Maak geen ruzie en wees positief.’ Dat was haar lijfspreuk. En zo hadden wij haar ook gekend op het werk, optimistisch en met een schaterende lach.

Ze lag, 38 jaar oud, in een open kist, met een kroon op haar hoofd.
Van die kroon was ik erg onder de indruk. Misschien omdat ik zoiets nog nooit eerder had gezien. Ik zag er de overweldigende liefde in gesymboliseerd die de achterblijvers voor haar voelden. De liefde die zij zelf had gedeeld met anderen. De laatste eer, die groots werd betoond met dit sieraad. Het was, ondanks of misschien juist door de tragiek van haar vroege dood, of het leven zelf was bekroond.

Yoghurt
Ik besloot me op de terugweg voortaan beter aan haar motto te houden, en iets van de rust die ze altijd had uitgestraald over te nemen.

Thuis kreeg ik prompt, nog van streek door de crematie, ruzie met mijn dochter over haar avondeten. Of eigenlijk over het avondeten dat ze weigerde te eten. Maar dat maakten we weer goed, want, zoals een van de sprekers die middag had gezegd: ‘Je weet niet wanneer het jouw tijd is,’ en ik wilde haar liever met een lege maag dan met ruzie naar bed brengen.

We droogden elkaars tranen, ze at een beetje yoghurt, we lachten weer.
Van ondernemen en schrijven kwam het niet meer die dag. Maar het was wel de eerste dag van de rest van mijn leven.