Het lastige aan schrijven over mijn leven is dat er veel mensen in mijn leven zijn die misschien helemaal niet zo expliciet met hun wel en wee in mijn blog willen voorkomen. Ik doe aan struisvogelpolitiek: ik vraag niet of ze het leuk vinden.

Nietsontziend
Er heerst een overtuiging dat je nietsontziend moet zijn, als schrijver. Maar ik voel grenzen. Ik anonimiseer een beetje en hoop dat niemand er over valt.
Dat lukt natuurlijk maar tot op zekere hoogte. Van partners en gezinnen bijvoorbeeld heb ik er maar één.
En ik schrijf juist zo graag over wat ik met anderen mee maak.

BBQ-saus
Echt problematisch is die censuur-kwestie overigens momenteel niet. Tussen voetoperatie, werk, een verbouwing en een verhuizing door heeft mijn sociale agenda de levendigheid van een pas gestorte zandcementen dekvloer.

Ik heb meer werklui gezien de afgelopen maanden dan vrienden, meer woonwinkels en doe-het-zelf-zaken dan restaurants. De schafthoek van de klussers daargelaten, met hun beduimelde koffiezetapparaat, een bovenmaats tosti-ijzer en een fles BBQ-saus op een plank op schragen.

Groot respect heb ik voor wat ze maken (in mijn huis, niet in het tosti-apparaat). Maar inspiratie bieden de conversaties over het aantal wandcontactdozen en hun locatie mij niet.

Laminaat
Al die keuzes, het is hemeltergend. Met elke knoop die we doorhakken ontstaat een volgend dilemma. Wat komt er op de slaapkamervloer? We willen allebei iets anders. Voors en tegens afwegen, besluit nemen. Het wordt laminaat.
Opluchting, hoofdstuk afgesloten.
Dacht ik.
Maar het moet nog worden gekocht en daarvoor moet je naar winkels. Daar had ik even niet bij stilgestaan.
En dat is nog maar het begin.
Welke kleur laminaat? Met of zonder groef? Leggen we het in de breedte of de lengte? Platte of opstaande plinten? En door, naar de muren en de raambekleding, en de volgende kamers, waar weer nieuwe vragen wachten.

Mening
Het doorzettingsvermogen waarmee mijn vrouw al wekenlang op internet naar bakelieten deurgrepen zoekt neemt ondertussen verontrustende proporties aan. Ik heb ook meer screenshots van bakelieten deurgrepen gezien dan vrienden.

Oh help, dit was misschien iets te nietsontziend.
Ik kan er niets aan doen. Ik heb simpelweg geen puf meer om na te denken over mijn of andermans grenzen. Een mening heb ik trouwens ook niet meer.
Bij de eerstvolgende deurklink die ze me laat zien zeg ik: bestellen. Nu.