Onlangs kocht een gezinslid een winterjas van een merk dat ik niet zal noemen, het oerdegelijke huismerk van een oer-Hollandse belangenvereniging voor fietsers en automobilisten, die ik ook niet bij naam zal noemen, want als ik met pech langs de weg sta wil ik dat ze me komen helpen, ondanks plasticlabel-gate.

Hulsje
Ik draag niet zo veel bij aan het huishouden, maar ik heb mijn taakjes, zoals de was doen, en het opbergen van de bijgeleverde reserveknopen van nieuwe kleren die het huis in komen.

Aan het label van de jas tref ik een doorzichtig plastic hulsje, met de lengte en dikte van mijn pink, gevuld met dons, met daarop de letters ‘DONS’. Ook staat op de labelkaartjes uitvoerig beschreven dat het een jas is, gevuld met dons. Het kan niemand ontgaan dat deze jas gevuld is met dons.

Prullenbak
Ik ben geen dons-activist. Ik ben sowieso maar sporadisch te betrappen op activisme. Maar mijn brein, blijkbaar in voor een strijdlustig verzetje, focust op het plastic omhulsel met dons.

Het hulsje vervult ontzettend geen enkele functie, behalve misschien dat het de nieuwsgierigheid bevredigt van de mensen die niet weten hoe dons er uitziet. En ook dan zal het, na een blik op de inhoud, in de prullenbak worden gegooid.
De stuitende zinloosheid ervan laat me niet los.

Revolutie
Het is tijd voor actie, met mopperen verander je de wereld niet.
Ik moet mijn werk bellen en melden dat ik thuisblijf als klimaatspijbelaar.

Nee, beter van niet.
Een mailtje aan het kledingmerk wordt het.

Ik heb hooggespannen verwachtingen. Ik ontketen vanaf de bank eigenhandig een plasticvrije winterjaslabelrevolutie, met mijn oprisping van fanatisme.

Memo
Ondertussen verkneukelt de klachtafdeling zich over mijn mail.
‘Jongens, moet je horen, ik heb een klacht binnen over een jas. Nou ja, niet echt over de jas, maar over dat plastic dons-ding, dat aan de productinformatiekaarten hangt. Wie moet daar antwoord op geven?’
‘Het plastic wattes?’
‘Kijk, ze heeft een foto meegestuurd. Dat dingetje met dons erin.’

Het memo waarin werd besloten de plastic donscapsules aan de jassen te hangen is onvindbaar, er kan niemand ter verantwoording worden geroepen. Het is niet duidelijk wie hier een knoop over moet doorhakken, marketing en productie en public affairs wijzen naar elkaar.
De klacht verhuist naar de backlog en leidt daar een slapend bestaan.
Het gevogelte in de donsfabriek blijft zacht snaterend plastic hulsjes vullen met hun mooiste dons.
Ik wacht vergeefs op antwoord.