In de bus onderweg naar werk doe ik doorgaans wat Spaanse DuoLingo-lesjes. Noise cancelling oordopjes in, mail lezen in de metro, Insta bijwerken: forenzen is een jachtige en efficiënte bedoening. Ik heb er doorgaans al een halve dag opzitten als ik mijn kantoor binnenstap.

Scenario’s
Maar dan gaat het OV in de stad in staking. Thuis komt een aannemer lawaaierige klussen uitvoeren. Auto en trein zijn geen optie. Met de fiets naar het werk dan maar? Twintig kilometer enkele reis. Er ontwaakt een hang naar avontuur in mij. Life begins outside your comfort zone, je weet wel. Ik zet de avond ervoor mijn fiets aan de oplader en leg een poncho klaar.

Mijn minder avontuurlijke zelf ligt evenwel al om vijf uur wakker, scenario’s te bedenken. Ik ken de route niet in Amsterdam Noord, straks rij ik hopeloos om. Misschien gaat de accu van mijn fiets leeg voor ik thuis ben. Misschien kom ik verregend aan, of erger: bezweet. Mis ik mijn eerste overleg. Wordt mijn fiets gestolen. Misschien kom ik hongerig en te laat bij de ouderavond die al om 18:15 begint.

Fietslamp
Het is nog donker als ik ’s ochtends vertrek. En het duurt even voor ik de ingewikkelde toetscombinatie heb gevonden die het licht aanzet op mijn fiets. Zal ik oortjes indoen voor een muziekje? Spaanstalige podcast misschien? Nee, besluit ik, ik ga dit gewoon aan. Alleen met mijn gedachten, een kleine anderhalf uur.

Het is droog als ik zonder haast langs de weilanden rij, de zonsopgang is prachtig. Weg zijn de zorgen. Ik kom opgewekt en fris aan op werk. Ik voel me de hele dag fantastisch. Dit moet ik vaker doen! Tegen iedereen die het horen wil en nog wat meer mensen meld ik dat ik bijna anderhalf uur op de fiets heb gezeten.

Te klein
Als ik ’s middags van werk vertrek regent het pijpenstelen. Ik slinger als een fietsende banaan in mijn gele poncho door de stad. Het is nog minstens acht kilometer als mijn accu naar het laatste streepje springt en ik op de Eco-stand verder moet. Mijn voor- en achterlicht krijg ik niet meer uit, help, dat kost onnodig batterij, mijn knieën huilen, en kan ik nou nog wel langs huis voor de ouderavond begint?
Weg is de euforie.

Maar het komt natuurlijk allemaal goed. Ik concludeer nu dat ik op een opgeladen accu van de Beemster naar het Rijksmuseum en terug kan fietsen, als ik zuinig doe. Maar bovenal dat ik een veel te kleine comfort zone heb gekregen, waarin geneuzel vooraf meer energie kost dan fietsen naar Amsterdam. 
Morgen in de bus ga ik op internet opzoeken hoe ik het licht van mijn fiets aan en uit moet zetten. Vaker op avontuur, gaan met die banaan.