Onze dochter wil graag een keer bowlen op het vakantiepark. Met de hittegolf over zijn piek en ons verblijf bijna ten einde reserveren we een baan.
‘Nodig G. en zijn zusje ook maar uit,’ zeggen we.

Bucketlist
Met G en zijn zusje is ze bevriend, al sinds de dag van aankomst.
Het is voor ons gebleven bij oppervlakkige groeten uitwisselen met G’s ouders. Ik beschouw kennismaken ondertussen als een gepasseerd station.
Kennismaken staat daarnaast niet op onze vakantie-bucketlist.

‘Wij vinden bowlen ook heel leuk’, zeggen G’s ouders. We maken expliciet duidelijk dat de uitnodiging van onze dochter alleen de kinderen betreft.
Denken we.
Als we G en zijn zusje ophalen komen ze mee.

Smalltalk
Enigszins verbouwereerd trek ik mijn bowlingschoenen aan.
Ik wil er niet te zwaar aan tillen. Ik heb voor heter vuren gestaan dan een ongepland uur smalltalk met mensen die uit eigen beweging meebowlen.
Soms komen de mooiste gesprekken uit onverwachte ontmoetingen, zeg ik tegen mezelf.

Dit is niet zo’n ontmoeting.

Dubbeldip
Hij biecht met schuchtere blik een bowlingverleden op.
‘Eén van onze eerste dates was een avond bowlen,’ zegt zij, met een sluimerend restje trots in haar ogen. Het heeft iets innemends, maar het verklaart niet waarom ze spontaan bij ons aanklampen, en hij wint ook niet.

De rest van de tijd moedigen we elkaars kinderen aan en wisselen irrelevante vakantiepark-ervaringen uit. Op een schaal van ‘totale ramp’ tot ‘diepe verbondenheid’ scoort het uur een oppervlakkige ‘naar omstandigheden redelijk gezellig’.

Zij doopt snacks waar ze al een hap van heeft genomen opnieuw in de saus. Het is meer opgedrongen intimiteit dan ik aan kan.

Vraag
Na afloop evalueren mijn vrouw en ik de kennismaking.
‘Hebben ze jou een vraag gesteld? Over wat dan ook?’ vraag ik.
‘Nee,’ zegt mijn vrouw, ‘Al die tijd niet, nergens over. Jou?’
‘Niets,’ zeg ik.