Falafel
Ik ga kennismaken op mijn nieuwe werkplek. Daar start ik pas 1 februari officieel, maar ik mag alvast een kijkje nemen en mijn collega’s de hand schudden. Verheugd ga ik op pad. Tijdig, natuurlijk, want voor zoiets wil je niet te laat komen, dus ben ik een uur te vroeg in de buurt.
Ik weet niet hoeveel loze tijd ik in mijn leven al heb besteed aan ergens te vroeg zijn, en dat wil ik graag zou houden.
Hartige snack
Dan maar even een stukje lopen en een koffie halen bij een Starbucks. Goed voor de stappenteller. Maar de koffie smaakt smerig. Naar een bijtend schoonmaakmiddel of zo. Ik heb geen zin in een discussie met het personeel. Voor je het weet willen ze allemaal een slok proeven en zijn ze het met me oneens, of krijg ik een nieuwe koffie, die dan misschien ook weer vies is, en die ik dan zeker niet meer terug durf te geven.
In plaats daarvan gooi ik de volle beker omstandig in de prullenbak, en kijk er teleurgesteld en ontzet bij. Dat zal ze leren.
Ik heb nog steeds tijd over. Om de vieze smaak van de koffie weg te krijgen kies ik in een supermarkt een klein bakje ‘bietenfalafel met humus’ uit. Ik hou van hartige snackjes, het klinkt heerlijk.
Maar dat is het niet.
Al bij de eerste hap proef ik dat de smerige non-smaak van de falafel is weggemoffeld met teveel knoflook.
Oeps. Ga ik straks kennismaken met mijn nieuwe collega’s met een knoflookwalm.
Smint
Het gaat me te ver om ook dit bakje eten weg te gooien, dus ik zet door, en het knoflookkwaad is toch al geschied. Maar de falafel is zo droog en taai dat elke hap in mijn keel blijft steken. Driftig slikkend en kauwend loop ik verder, betraande ogen van het hoesten.
Met rode ogen en een knoflookwalmpje arriveer ik dorstig op mijn nieuwe werkplek. Uiteraard nog steeds te vroeg. Gelukkig heb ik tijd om te checken of de falafel ook hardnekkig in mijn beugel is blijven steken, en dat is wonderwel niet het geval. Ik lap mezelf weer een beetje op en neem een smintje.
Je kan immers maar één keer een eerste indruk maken.
‘Jullie mogen me alles vragen’, zeg ik even later tegen mijn nieuwe collega’s, ‘Wat willen jullie van me weten?’
‘Nou, niet zo veel eigenlijk,’ zeggen ze. ‘We hebben je geGoogled, en je blogjes al gelezen.’
Haha😄😆heerlijk
🙂
Gefeliciteerd Cindy met je nieuwe job en je bent wat je eet😉
Veel succes en werkplezier.
vr gr
Anneke Vleeshakker – de Jonge
Dank je wel Anneke! Met dat werkplezier zit het gelukkig helemaal goed 🙂
Hoi Cindy,
Ik lees van je geweldige avontuur bij het Rijks. Wat een mooie stap! Je bent nu zo dicht bij al die prachtige kunst, waarvan ik weet dat je er zo van geniet! En wat moest ik lachen om je blog. Te vroeg komen was namelijk ook mijn ding. Maar dat hoef ik gelukkig niet meer. Ik ben alweer een tijdje aan het genieten van het prima (vroeg)pensioen dat ik bij de oude baas heb opgebouwd.
Groetjes van Erwin
Dat klinkt heerlijk Erwin! Wat fijn om te horen. Ik werk voorlopig nog even door en als ik dat in deze mooie omgeving mag blijven doen is dat met veel plezier. En ik probeer wel eens heel bewust om niet veel te vroeg te komen op een afspraak, een paar minuten te vroeg, of gewoon op tijd of zo, maar dat lukt niet erg… aard van het beestje vrees ik. Geniet lekker van de mooie tijd die je nu hebt, en ook van Mirjam de hartelijke groeten!