‘Je moet lekker blijven waar je zit, met die baan,’ zei iemand. ‘Ik denk het niet,’ zei ik stellig. Ik zat immers op een spoor. Naast mijn baan had ik coachen, schrijven en ondernemen aan mijn palet toegevoegd, en nu moest de baan wijken. De vraag was alleen nog wanneer en in welk tempo het werknemerschap zou worden afgebouwd.
En aldus ging ik voort. In een stoptrein, er zat niet veel tempo in, maar ik ging vooruit.

Rangeerterrein
Maar er knaagde iets. Schrijven, coachen, heerlijk om te doen. Het maakt me ontzettend blij daar mee bezig te zijn. Maar fulltime? Alleen die twee dingen? Ik miste iets in het plaatje. Ik vind het niet eenvoudig om van een eenmaal gekozen spoor af te wijken, maar ik moest toegeven dat er een stukje van de puzzel ontbrak.

En soms ligt de oplossing zo dicht onder je neus dat je er overheen kijkt. Alsof je naar een bril zoekt die je op je hoofd hebt. Dat missende stukje dat ik zocht is het onderdeel zijn van een groter geheel, in een rol met veel zelfstandigheid en vrijheid. En oh ja, dat heb ik al. In de baan die ik heb. Die ik op het rangeerterrein wilde parkeren.

Drie sporen
En nu zijn er dus drie sporen. Schrijven. Coachen. Baan.
Lekker duidelijk. Het hoeft nergens naar toe, ik hoef alleen maar te blijven doen wat ik leuk vind. En dat mag voorlopig lekker zo blijven.
Avontuurlijk? Nee, niet echt. Maar duidelijkheid geeft mij rust.
Omdat de baan voor het vaste inkomen zorgt. Omdat ik de baan combineer met mijn rol als coach voor het interne coachnetwerk. Omdat er voor het schrijven alle vrijheid is.
En als ik te veel wissels moet bedienen kom ik vanzelf tot andere keuzes.

De baan vraagt de laatste tijd steeds wat meer afstanden reizen. Niet tot mijn genoegen, maar het is nog te doen. En zo zit ik ook nog wel eens op het spoor van de NS. Met alle vertragingen van dien, en daar is niets metaforisch aan. Maar gelukkig, schrijven kan ook in de trein.