Ik leidde een tijdje een wat schizofreen bestaan. Het was niet heel ernstig hoor, er viel goed mee te leven. Ik bevond mij in twee werelden, en de ene wereld wist niet van het bestaan van de andere, dat was alles. En ik maakte mijzelf wijs dat dat goed vol te houden was. Tot iemand de grens overstak.

Een illusie armer
Er was een online bestaan, waarin ik schrijf over autisme, ondernemerschap, hobbels. En er was mijn werkbestaan, waarin ik braaf mijn werk doe, en niet rep over dat andere deel.
Een weloverwogen keuze, die een illusie van veiligheid gaf. Twee gescheiden werelden, die ik zelf, ooit, op een door mij geregisseerd en geschikt moment, heus nog wel eens bij elkaar zou brengen. Bij mijn uitdiensttreding of zo.
Maar ik kwam op een andere vestiging nieuwe collega’s tegen. En een daarvan had mij op Google opgezocht. Hij had mijn hele website gelezen, zo liet hij me bij onze kennismaking weten.
Ik schrok er van. Hier was iemand op mijn werk, die mijn parallelle universum was ingewandeld, en daar alles had gelezen wat ik online blootgeef!

Ik was niet zo naïef dat ik dacht dat dat onmogelijk was – een website onder je eigen naam is amper verborgen te noemen. Maar als je je collega’s niet vertelt dat er een website bestaat, is de kans miniem dat er iemand naar kijkt, toch? Een piepklein risico vond ik het, verwaarloosbaar. En nu was deze man op eigen houtje de grens overgestoken. Oeps.

Practise what you preach
Het gaf me te denken over mijn dubbelleven. Ik gun mijzelf en iedereen het gevoel dat je goed bent zoals je bent. Dat je doet waar je blij van wordt. Dat je je niet door angst laat weerhouden.
En daar was ik zelf.
Met een online bestaan waar ik blij van word. Maar waar ik mijn collega’s en zelfs vrienden niet over vertel. Want het is zo open, zo persoonlijk, afwijzing ligt op de loer, en ik durf het niet bij elkaar te brengen.

Ik ben blij dat hij de grens is overgestoken. Het was een schopje onder mijn kont en ik vind het tijd die twee werelden wat dichter bij elkaar te brengen. De scheiding weg te nemen. Dat doe ik dus nu, beetje bij beetje, gecontroleerd, met kleine stappen.
Ja, ik weet het, tot iemand de illusie van controle doorprikt… maar het is toch wat stoerder dan het eerst was. En ik gun mezelf die lekkere schijnveiligheid, voor zolang het duurt.