‘We will jump from here,’ zegt de gids. Na een kwartier klauteren door een grot sta ik weer in het zonlicht, halverwege een steile rotswand, vijf meter boven de zee. Er is geen weg terug. Gejoel in de groep, de eerste enthousiastelingen storten zich in de diepte.
Ik niet. Ik staar naar het water.
‘There is a chicken way’, zegt de gids kortaf, en hij wijst me op een richeltje een paar meter opzij en wat lager. Daar mogen de bange kipjes vanaf. Ik klim er naar toe. Het is nog steeds te hoog. Bijna niemand volgt me. Maar de opluchting dat ik nu toch wat dichter bij het water ben, wint het van mijn gêne een angsthaas te zijn. Ik spring.

Kiezen om mijn baan op te zeggen voelt als op die klif staan. Twintig jaar later, hetzelfde gevoel. Te eng, te hoog, het water is te diep. Geen weg terug. Dit ga ik niet doen.
Een dag minder in de week werken klinkt al veel minder spannend. Maar ook nog te. Ik blijf het besluit uitstellen.

En dan zie ik nog een klein richeltje, van waar het echt maar een heel klein sprongetje is. Eén dag per twee weken minder werken. Door ouderschapsverlof op te nemen! Dat is maar een halve dag per week. Het is bijna niks. En het is tijdelijk.

The chicken way om van werknemer naar zzp-er te gaan? Misschien. Het is geenszins een sprong in het diepe, deze halve dag in de week. Je mag me er om uitlachen. Maar ik voel deze keer geen gêne. Ik vind het een overwinning op mijzelf. Het voelt heerlijk en het voelt veilig. En het smaakt nu al naar meer.