In de serie onhebbelijke trekjes die ik mijzelf toereken mag die van taalnazi niet ontbreken.
Het is een precair onderwerp, want mijn blogs zijn niet foutvrij, en ik pretendeer niet de spellingswaarheid in pacht te hebben.

Correctie
Daarnaast is het bewezen dat mensen die anderen op hun taalfouten wijzen, minder aardig zijn.

Of in ieder geval minder aardig worden gevonden, al vermoed ik – ik herhaal het nog maar eens – dat dat onderzoek is gedaan onder mensen die veel taalfouten maken, en die al dat ongevraagde gecorrigeer van bemoeizieke betweters zat zijn.

Doorgaans hou ik me in, ik wil niemand een naar gevoel bezorgen.
De kleuterjuf die bij de getekende diamant van mijn dochter het woord ‘diamand’ schreef heb ik er mee weg laten komen.
Bij teksten die een semi-permanent bestaan leiden of door een communicatieprofessional zijn geschreven wordt het moeilijker.

Wil
Het leidt zo ontzettend af.
Als iemand schrijft: ‘We hadden een hele leuke dag,’ denk ik: ‘gelukkig niet een halve,’ en ik lees weer door.
Lastiger wordt het bij: ‘Zij is een hele leuke vrouw,’ want dan denk ik dat óók, en dan zie ik vervolgens een halve leuke vrouw voor me. Maar kies ik dan de linkerhelft of de rechterhelft, onder of boven om te visualiseren? Of is ze maar de helft van de tijd leuk?
Oh wacht, ik was iets aan het lezen.

‘Wilt hij’, mijn maag knijpt ervan samen. Wild word ik daarvan.
Uit een soort zelfkastijding keer ik terug naar de bewuste zin, en ik weeg mijn opties. Moet ik iets zeggen? Hoe kan ik het zo vriendelijk mogelijk brengen, en zonder dat anderen het zien? Met wat smileys erbij, want je weet wel, dat onderzoek.
Of moet ik het laten gaan?
Tijd die ik aanzienlijk nuttiger zou kunnen besteden.

Zelfbehoud
Het gaat om de boodschap, niet om de foutloosheid. Maar ik word fysiek onwel van sommige fouten. Ze leiden af, ze kosten me energie.
Ik corrigeer uit zelfbehoud, het is een egoïstische daad.

Gelukkig kan ik er soms om lachen. Zoals die keer dat iemand tante werd en, zoals een paar jaar terug de hype was, vrij naar de Engelse posters uit de Tweede Wereldoorlog schreef: ‘Keep calm and carry on, I will be an ant.’

Ik heb me ingehouden.
Met zeer, zeer grote moeite, dat wel.