‘Wij zagen vandaag 57 Tesla’s,’ zegt mijn dochter tegen een vriendinnetje. Ze vinden het bijzondere auto’s. Onderweg naar huis hadden we in het wegrestaurant boven de A4 een kop soep gegeten, en vele passerende Tesla’s geteld.

Irrelevant
‘Wij waren vandaag naar puppycursus, en wij hebben 77 Tesla’s gezien onderweg,’ antwoordt het vriendinnetje.

Dat kan niet waar zijn, tenzij de cursus onverwacht zo’n 150 kilometer verderop plaatsvond, maar mijn dochter merkt het leugentje niet op, of het boeit haar niet.
Ze vertrekken naar boven en laten de auto’s en de telling voor wat het is. Irrelevant.

Voorbeeld
Over de zin en onzin van een ander kind willen overtreffen met een onwaarheid zijn ongetwijfeld talloze boeken volgeschreven, maar ik heb ze niet gelezen, en het fenomeen intrigeert me.
Waarom zou je moedwillig iets melden dat niet waar is? Het voegt niets toe, ik zie er het nut niet van in.

Nog intrigerender is het feit dat ik me eraan stoor, terwijl niemand iets is aangedaan, mij nog wel het minst.
Laat het los, zeg ik tegen mezelf, neem een voorbeeld aan de meisjes, het is irrelevant. Who gives a shit. Leven en laten leven.

Sinterklaas
Daarbij, de pot verwijt de ketel. Ik lieg er zonder blikken of blozen lustig op los.
‘Ik kan die week niet afspreken.’ (Ik kan wel, maar ik heb al afspraken en ik wil er niks bij.)
‘Sorry, ik heb nog geen tijd gehad om het knoopje er weer aan te zetten.’ (Ik had er geen zin in.)
‘Nee schatje, dit gaat niet over die-en-die, dit gaat over een collega, die ken jij niet.’ (We roddelen over die-en-die, maar blijkbaar iets te duidelijk, en nu ontkennen we dat.)
Maar liegen over het bestaan van Sinterklaas vind ik stom.

Ballast
Ik hanteer overduidelijk een dubbele standaard, en ben dus de laatste die er iets van mag vinden. Daarbij: wat je afwijst in een ander wijs je in jezelf af. Dus waar gaat dit eigenlijk over?

Ik heb geen rust voor dat is opgehelderd. Het is vast iets met projectie, een gekrenkt ego wellicht, iets over oordelen en andere treurigstemmende mentale ballast. Met dank aan 57 Tesla’s en een keelontsteking die me thuishoudt zwelg ik in een nodeloos gecompliceerd zelfonderzoek.

Zen
En waarom? Welk nut dient dat dan allemaal weer?
Ligt iedereen zichzelf altijd zo de maat te nemen?
Als ik nog puf had gehad zou ik daar ook over nadenken, maar ik wil het niet.
Ik heb ernstig behoefte aan mijn innerlijke zenboeddhist, maar die is samen met mijn stem een paar dagen de hort op.

Ik word soms heel, heel erg moe van mijn eigen hoofd. Niet gelogen.