Ik begon aan een nieuwe baan. Ik gaf de extra parttime dag op die ik mijzelf anderhalf jaar geleden cadeau had gedaan, en ging aan de slag als manager van een team verspreid over drie locaties in het land.

Voorbeeldgedrag
‘Kun je nog wel bloggen, als je leidinggeeft en weet dat iedereen mee kan lezen?’ vroeg een vriendin, voordat ik begon.

Dat had ik me ook afgevraagd. Pas ik straks zelfcensuur toe? Mag ik nog wel schrijven over alle dingen die mij opvallen, ook als het op kantoor is? Is het wel het juiste voorbeeldgedrag, je ietwat gênante binnenwereld online delen, in de wetenschap dat ook de mensen over wiens werk ik jaarlijks een oordeel moet vellen mee kunnen lezen?

Diversiteit
Ik nam me voor om me niet door mijn nieuwe rol te laten weerhouden, geen blad voor de mond te nemen. Ik schreef voorafgaand aan deze benoeming ook al, ze wisten wat ze in huis haalden.

Ik mag bijvoorbeeld best schrijven dat ik het opvallend vind dat ik word uitgenodigd voor een interne bijeenkomst over diversiteit en inclusiviteit (waarvoor dank! Ik juich beide toe!) door een gezelschap dat uitsluitend uit vrouwen bestaat, als ik dat zou willen, dus wie weet doe ik dat nog eens.

Bijkomen
De naderende drukte baarde me meer zorgen.
‘Heb ik dan nog wel tijd om blogs schrijven?’ vroeg ik mij van tevoren af.
‘Heb ik nog wel voldoende rust en inspiratie? Staat mijn hoofd ernaar, als ik meer uren werk en andere verantwoordelijkheden krijg?’

Ik wilde mezelf geen druk opleggen, ik zou het wel zien.

Mijn laatste blog plaatste ik ruim een maand geleden, een paar dagen voor ik aan de baan begon. Het antwoord op de eerste vraag dus zou nee kunnen luiden.

Maar als ik streng ben slaat dat nergens op. Ik werk geen tachtig uur in de week, ik had best tijd. Ik heb ervoor gekozen mijn tijd aan iets anders te besteden. Aan bijkomen, grotendeels. Van alle kennismakingsgesprekken, het reizen, mijn mailbox en agenda onder controle houden, nieuwe informatie tot me nemen.
Ik had gewoon andere prioriteiten.

Lekker
En dan zijn er dus minder blogs. Who cares?

Nou, niemand dus, want er was geen mens die mij vroeg waar ze bleven.
Wat mij – ik bekijk de zaken graag positief – bevestigt dat ik lekker door kan schrijven zonder dat daar iemand om maalt.