Ken je dat? Dat je tijdens je werk denkt: op een dag komen ze er achter dat ik maar gewoon wat doe, dat anderen dit allemaal beter kunnen en dat ze me wel snel zullen vervangen?
Overvalt me regelmatig. Meestal heb ik dat kort nadat ik denk dat ik het allemaal wel lekker voor elkaar heb, en goed bezig ben. Of in een bepaalde tijd van de maand. Of als ik niet lekker in mijn vel zit, wat doorgaans (maar niet uitsluitend) met het voorgaande samenvalt.

Kleermakerszit
Het heet het imposter syndrome. Ik vind het iets troostrijks, dat dat nare gevoel een naam heeft, en het is reuze normaal, want de halve wereld schijnt het wel eens te hebben.
Stel je voor: de helft van de mensen om je heen overvalt dus met enige regelmaat het gevoel dat ze elk moment door de mand kunnen vallen. En zelfs al is het maar een kwart, dan zijn het er nog veel. Wellicht dus ook de collega die onlangs in kleermakerszit op haar stoel ging zitten tijdens een overleg dat ik had.

Zoiets vind ik dus enorm irritant.
Ik vind de vreemdste dingen irritant, en het zegt natuurlijk meer over mij dan over het onderwerp van mijn irritatie, dus trek je daar niets van aan.
Maar toch. Volwassen mensen in kleermakerszit. Tijdens een zakelijk overleg. Op kantoor. ‘Kijk mij eens lekker authentiek mijzelf zijn, volledig op mijn gemak.’ Bah. Ga lekker thuis jezelf zitten zijn alsjeblieft, terwijl wij gewoon serieus doorwerken.

Fake it till you make it
Het zal de kift wel zijn, als gevolg van het feit dat ik me met dat imposter syndrome helemaal niet altijd zo op mijn gemak voel.
Je kunt er trouwens vanaf als je wilt: er zijn online legio tips voor te vinden. Die gaan onder meer over het vergroten van je zelfvertrouwen. Fake it till you make it.
Ik ga het proberen. Ondertussen troost ik me met de gedachte dat niets menselijks mij vreemd is.