Ik werk als coach. Op mijn werk en daarbuiten. En liefst ga ik dat laatste nog veel meer doen. Maar dat betekent dat ik meer tijd en energie zal moeten steken in ondernemen. Hmm…. Daar steekt twijfel de kop op. Ben ik daar wel voor in de wieg gelegd? Ter inspiratie volgde ik op social media mensen die andere mensen helpen bij het opzetten van hun eigen bedrijf, bij het volgen van hun passie, het succesvol ondernemen. ‘Je moet een doelgroep hebben’, zeggen ze allemaal.

Als een heilig mantra. Gij zult een doelgroep hebben. Focus! Je moet die doelgroep kennen, aanspreken, weten wat hen beweegt, wat ze nodig hebben. Het mooist schijnt het te zijn als je dit zo dicht mogelijk bij jezelf houdt. ‘Voila,’ dacht ik, ‘Ik ga me met mijn coaching richten op mannen en vrouwen die op volwassen leeftijd de diagnose autisme krijgen, of zich daar in herkennen, en die daarmee worstelen. Ze lopen in hun gezin, hun werk, hun leven misschien tegen kleine of grote issues aan waar autisme een rol in speelt. En ze kunnen hulp gebruiken bij het acceptatieproces, de gesprekken die ze er met anderen over willen voeren (of juist niet). De zwaarte er een beetje van af halen. Ik ken dat proces als geen ander.’

Eureka. Ik had een doelgroep! Maar ik voorzag wel een praktisch probleem. Als ik zelf model stond voor de doelgroep dan zitten mijn klanten grotendeels in de kast, net als ik deed. Hoe ga je je werkgever vertellen dat je met mij een coachtraject wil doen, als je werkgever niet weet dat autisme een rol speelt in je leven en in de vragen waar je mee rondloopt? Dan ga je misschien liever naar een ‘gewone’ coach, want dan hoeft niemand er van te weten. En hoeveel volwassenen komen er nou helemaal achter dat ze autisme hebben, en ervaren dat als een worsteling, en willen daar ook nog eens over praten met een coach? Misschien maakte ik het mezelf een beetje te moeilijk.

Dit hele denkproces maakte wel dat ik vond dat het tijd werd om zelf maar eens uit de kast te komen, al was het maar om het goede voorbeeld te geven aan mijn doelgroep. Klaar met de schaamte. De lading er af. Hier ben ik. En autisme is onderdeel van mij. En als je vind dat dat stempel te beeldbepalend is, of een belemmering, of je vind het overbodige kennis: dat mag. Misschien vind je het niet relevant, want ach, ‘Iedereen heeft wel wat’, of ‘Iedereen heeft tegenwoordig wel wat’, of ‘Iedereen heeft wel wat autistische trekjes’. Ook dat mag je denken. Allemaal waar ook, trouwens.

Nu ben ik weer een beetje doelgroeploos, en ik ben er nog niet helemaal uit of dat zo moet blijven. Misschien kun je bij mij wel gewoon terecht voor heel normale coachingsvraagstukken, en als je toevallig autisme hebt, snap ik je waarschijnlijk wat beter dan iemand zonder. Ik heb momenteel trouwens zelf een coach. Ik vertelde hem over mijn plannen om meer te gaan ondernemen. Ik vertelde hem ook over mijn doelgroep. ‘Moet je niet doen joh,’ zei hij. ‘Die autisten, die redden zich altijd wel.’

Misschien is dat wel waar. Maar ik zit hier toch ook maar mooi, met jou, dacht ik bij mezelf. En een luisterend oor, dat inzicht en begrip en ruimte biedt: dat kan iedereen op z’n tijd wel gebruiken. Ook mijn doelgroep en ik.