Ik heb van die dagen dat alle antwoorden op de vragen des levens in tegeltjeswijsheden aan me verschijnen.
Tot mijn eigen ergernis, maar wat doe je er aan. Soms moet je het leven gewoon nemen zoals het komt, inclusief de platgetreden clichés.

Hoe dan ook, ik heb weer een drempel beslecht. Een link naar mijn blogs op Facebook gezet. Ik had er zo lang tegen aan zitten hikken dat het bijna een anticlimax was toen het achter de rug was. De mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest, dat bleek wel weer.

Zure appel
Een paar mensen vroegen me wat er nou zo lastig aan was geweest. Dat vroeg ik me ook af. Het ging niet om angst voor afwijzing. Althans… daar ging het natuurlijk wel om, maar ik rekende erop dat iedereen die het stom vond, beleefd genoeg zou zijn dat niet publiekelijk op FB te zetten.
Het moest dus nog iets anders zijn.

Perfectionisme? Nee, daar word ik doorgaans niet door gehinderd. Besides, I strive for progress, not perfection (ik schuw op zulke dagen ook levensmotto’s in het engels niet). Uitstelgedrag dan? Onzekerheid? Misschien geniet ik onbewust wel van het gedraai en getwijfel en gepieker. Maar het was toch fijner geweest als ik sneller door de zure appel had heen gebeten.

Where the magic happens
Ik heb geen bevredigend antwoord gevonden. Ach. Het leven dient achterwaarts begrepen te worden, maar voorwaarts geleefd. Ik neem gewoon een volgende stap. Ik ga mijn blogs een keer via LinkedIn delen. Handig, als je een eigen onderneming hebt en ook voor anderen wilt schrijven. Maar ook spannend. Het geneuzel begint dus weer van voor af aan.

Maar waarom, vraag je je wellicht af, dan weer die stap? Nou, het leven schijnt te beginnen buiten je comfortzone. That’s where the magic happens.

Ik betwijfel of LinkedIn de plek is where the magic happens, maar het is wel buiten mijn comfortzone. Dus daar ga ik de komende tijd maar eens tegen aan zitten hikken. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.