Iemand op mijn werk werd een SPOC. Dat is minder eng dan het klinkt; je bent dan in een groep het enige aanspreekpunt voor anderen buiten de groep. Een Single Point of Contact. En dat kort je af tot SPOC. Wat blijkbaar lekkerder bekt dan aanspreekpunt, want andere voordelen zie ik niet aan het gebruik van zo’n lelijke benaming.

Op zoek naar urgentie
Nee, dit wordt geen verhaal over irritaties over het gebruik van de engelse taal op de werkvloer. Maar dergelijke termen geven me te denken. Het roept namelijk nog iets anders bij me op.

Neem nou chasen. Iemand ging iets chasen. Toen gingen er ineens nog meer collega’s iets chasen. Het gaf me onwillekeurig, toen ik de weerstand voorbij was, meer gevoel van urgentie dan ‘ergens achteraan gaan’. Het straalt een zekere doelgerichtheid uit. Een mate van efficiëntie. En wat meer gevoel van urgentie – nee, sence of urgency dus – kan ik wel gebruiken.

Want. Ik schreef me meer dan een jaar geleden in bij de Kamer van Koophandel. Mijn enige wapenfeit in dat eerste jaar was het te laat indienen van een kwartaalaangifte BTW, waardoor ik een naheffing van 5500 euro kreeg. Die ik uiteindelijk niet volledig hoefde te betalen. Ik voelde me evenwel ontzettend serieus genomen als ondernemer, want de Belastingdienst wilde veel geld van mij hebben. En ik moest, Single Point of Contact in mijn eigen onderneming, met ze bellen. Ik betaal BTW, dus ik besta.

What’s next?
Ik dwaal af. Die urgentie, en het nemen van de volgende stap dus. The next step. Daar schort het op dit moment aan. Als ik het tempo niet opschroef doe ik mijn eerste BTW-aangifte van serieuze omvang op mijn 80^ste. En dat wringt. Ik wil meer, ik wil verder. Misschien moet ik van mijn doelen goals maken, mijn talenten als assets zien, meer leads achterna. Moving on, stepping up, dat werk. Let’s go!

Maar goed. Jezelf in de weg zitten en even niet weten wat te doen is, ook in het engels, niets anders dan wat het is. Just me, wondering what to do. Komt vast vanzelf weer goed.