Ik miste begin januari een trein, door een gênante combinatie van een erbarmelijke conditie en hoge hakken, waarmee ik, twee zware tassen meetorsend, over het perron probeerde te rennen. Een kwartier later, in de volgende trein, schreeuwden mijn voeten en mijn luchtwegen nog steeds om genade. ‘Toch nog een goed voornemen voor het nieuwe jaar,’ dacht ik nahijgend.

Goedbedoelde tips
Ik doe doorgaans niet aan goede voornemens. Ik vind het van een vermoeiende voorspelbaarheid, al die sportschoolaanbiedingen die je in januari om de oren vliegen. Evenals al die tijdschriftartikelen over waarom het zo lastig vol te houden is, met goedbedoelde tips om het dit jaar wel te laten slagen. Wie trapt daar nog in?

Ze zakken toch weer weg, die voornemens, je vergeet een beetje waarvoor je het deed en de klad komt er in. In februari reeds won mijn ijdelheid het, en ging ik toch weer een keer op hoge hakken een spitstrein in. Prompt moest ik de hele rit staan. Dat doe ik nu dus echt niet meer, ze zien mij in Rotterdam alleen nog op platte schoenen verschijnen.

Koude douche
Misschien hebben voornemens meer succes als je er op een willekeurig moment in het jaar aan begint – dan voelt het wat vrijblijvender. Gewoon vandaag of zo.
En soms helpt het als iemand je inspireert met een persoonlijk verhaal. Ik kreeg een paar jaar terug van iemand een boek van Wim Hof (bekend als de ‘Iceman’). Sinds ik dat boek las draai ik bij de laatste minuut onder de douche de warme kraan dicht.

Dat geeft te denken, want koud douchen is allesbehalve aangenaam, en toch is het een gewoonte geworden. Blijkbaar hoeft het niet leuk te zijn. Ik was er van overtuigd geraakt dat het goed voor je is.

Runner’s high
Maar ja. Dat is meer bewegen ook. Toch komt het maar niet van de grond, dat sporten, alle gemiste treinen ten spijt. Aan inspirerende verhalen van sporters geen gebrek, en ik weet heus wat het voor je fysieke en mentale gezondheid doet. In een grijs verleden rende ik twee jaar achtereen mee met de Dam-tot-Damloop. Maar een runner’s high zit niet in mijn genen. In de voorbereiding barstte ik bij een duurloop van negentig minuten zowat uit elkaar van verveling.

Enfin. Gewoon een bus eerder nemen dan maar, als ik met de trein moet. Lijkt me een voornemen dat uitstekend is vol te houden.