Ik app een foto van een krat met boodschappen naar mijn vrouw. ‘Kijk!’ schrijf ik er bij, met een smiley, als een klein kind dat een tekening laat zien en naar een complimentje vist. Het zijn de boodschappen die ik net zelf heb gedaan in de supermarkt.

Heksenkaas
Echt, stuur ik nu een foto van de boodschappen die ik net heb gedaan? Het is niet dat ik zojuist spontaan zonder training tien kilometer in 55 minuten heb gerend, wat een app-waardig bericht zou zijn. Trouwens, erg snel was ik niet met die boodschappen, want ik heb bijna drie kwartier over dat bergje spullen gedaan. Ik kon de heksenkaas niet vinden. Welbeschouwd was het niet echt een prestatie van wereldformaat.

Ik weet zo’n beetje van niks waar het ligt in de winkel, behalve dan de groenten, want daar loop je meteen tegenaan als je binnenkomt, en het brood, want daar ben ik vaker geweest. Hoewel ‘vaker’ misschien een wat te optimistisch beeld schept. In deze supermarkt kom ik niet erg regelmatig. En dat geldt voor nagenoeg alle supermarkten in onze buurt.
Maar het kind eet maar één soort brood en dat is bijna op en ze verkopen het alleen hier. Ik heb een vrije ochtend. Ik moest wel.

Onmenselijk verzoek
Groente en fruit: check. Brood: check. Ik ga op zoek naar olijfolie. Als een kip zonder kop loop ik door de paden. Alles is weer van plek verhuisd sinds ik hier de vorige keer was. Bestaat er een logische supermarktplek voor olijfolie? Als ik het schap eindelijk heb gevonden schrik ik van de strekkende meters flessen. Hoeveel keuze moet een mens hebben? Gewoon en extra vergine, een koude persing, meer smaken zijn er toch niet? Maar er blijkt zelfs een olijfolie-spray te bestaan.
Mijn oog valt op een biologische olijfolie extra vergine van het huismerk. Zal vast wel goed zijn.

Ik streep de olijfolie met een voldaan gevoel af op mijn lijstje. Ik heb een lijstje mee. Zonder begin ik er niet eens aan. Ik neem zelfs een lijstje mee als ik maar drie dingen hoef te halen, want anders vergeet ik er geheid twee. En vandaag streep ik af.
Ik vind het eerlijk gezegd wel een beetje onhandig om een kar te duwen en tegelijkertijd met een lijstje, een pen en een scanner rond te lopen, want ik heb geen hand vrij om de boodschappen te pakken. Maar het afstrepen geeft overzicht. En overzicht is rust in mijn hoofd.

Abstracte opdrachten doen het niet goed bij project Boodschappen Doen.
Iets als ‘Neem je biefstuk mee?’ is bijvoorbeeld echt heel vaag. Een bijna onmenselijk verzoek. Hoevéél biefstukken? Hoe groot moeten ze ongeveer zijn? Platte of dikke, welke kies ik? Vacuum verpakt of vers? En wat voor soort biefstuk? In lichte paniek staar ik naar het koelvak. Ik kan wel huilen van de stress, omdat ik niet weet wat ik moet meenemen en omdat het heel gênant is dat ik me geen raad weet met zo’n simpele vraag.

Kniesoor
‘Misschien moet je gewoon wat vaker gaan’, hoor ik je denken, ‘dan weet je waar alles ligt en ben je sneller klaar.’ Sja, wellicht heb je gelijk. Nou, oké, je hebt gelijk, het zou vast schelen. Maar boodschappen doen vind ik een slopende bezigheid. Ik heb er geen talent voor. En dat schijnt een beetje bij autisme te horen, dus ik heb, zo semi althans, een excuus, al had ik beloofd het nooit als excuus te gebruiken.

Mijn vrouw is zo lief om me te prijzen voor het kratje boodschappen. Een tikje spottend, maar ach, een kniesoor die daar op let. ‘De heksenkaas staat op een plek waar je ‘m niet zou verwachten’, zegt ze ook nog begripvol. Ik ben er ongetwijfeld minstens drie keer langsgelopen vanmorgen.
Moe maar voldaan keer ik huiswaarts.
Ik wil maar zeggen: boodschappen doen voelt als ongetraind tien kilometer hardlopen.