Ik vermaak me op mijn werk niet alleen met mijn werk, maar ook met de mensen die daar rondlopen. Collega’s zijn een bron van gezelligheid, plezier, irritatie, verbazing en vermaak. Het is een jungle, daar op kantoor, en om te overleven heb je bij vlagen flink wat geduld nodig.

Boterhammen
Een hokjesgeest komt trouwens ook goed van pas. Daar doe ik graag aan mee, want het houdt de boel overzichtelijk. Er zijn rokers en niet-rokers. Er zijn kletskousen en stille harde werkers. Er zijn de klagers en de zorgelozen. De collega’s met en zonder kinderen. Het is heel praktisch om te weten waartoe eenieder behoort.

De verwarring ontstaat alleen als het hokje even niet past. Zoals die keer dat ik mijn zelfgesmeerde boterhammen van thuis opat en op internet las dat alleen mannen van boven de 50 nog hun eigen brood mee naar kantoor nemen. Gelukkig raak ik niet snel in een identiteitscrisis, en je moet niet alles geloven wat je op internet leest.

Psychologie van de koude grond
Bijzonder zijn ook de mannen die onderling alles wat ook maar een klein beetje neigt naar het vrouwelijke als ‘homo’ bestempelen. Er woedde dagenlang een discussie om mij heen over het soort tas dat je moest kiezen bij de laptop die je kreeg uitgereikt. Er waren twee smaken: de rugtas en de schoudertas.

Met de rugtas zag je er uit als een overjarige puber, volgens het deel dat de schoudertas koos. Maar met de schoudertas leek je een homo, volgens de rugtas-dragende groep. Voor de twijfelaars was het vervolgens kiezen uit twee kwaden. Wat er precies puberaal danwel ‘homo’ was aan die tassen behoefde blijkbaar geen uitleg, want aan een onderbouwing voor de geuzennamen werd geen tijd verspild, en beide kampen bestreden elkaar een week lang met groot enthousiasme.

Een beetje kennis van psychologie van de koude grond is ook handig, als je alle gesprekken wilt kunnen volgen. ‘Hoe is die nieuwe manager?’ ‘Nou, hij is klein en schijnbaar ontzettend directief. Dan weet je genoeg… echt zo’n mannetje dat zijn gebrek aan lengte compenseert met zijn gedrag.’ Wauw, dank je wel voor deze snelle en accurate analyse. Ik zal hem in het hokje klein-dus-directief plaatsen.

Onding
Voor mijn laptop had ik de schoudertas gekozen, maar ik weet niet of ik daarmee ook tot het homo-kamp behoorde, want ik ben een vrouw, en ze lieten mij in de hele discussie met rust. Ik vond het een onding, die tas. Ik heb een rugtas gekocht, en reis nu als een overjarige puber met mijn laptop en mijn zelfgesmeerde broodjes op mijn rug door het land.
Was ik fulltime gaan zzp-en, dan had ik dit allemaal moeten missen. Eeuwig zonde.