‘Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen,’ zei een directeur waar ik in een grijs verleden voor werkte. Hij ging ruim voor zijn 60ste met pensioen, klaar om in de daaropvolgende winter de villa te bewonen die hij tijdens zijn laatste werkjaar in Spanje had laten bouwen, dus van slingers ophangen had hij wel kaas gegeten.

Zinloosheid
Ik had wat twijfels bij dat motto, en ik was er niet zo goed in. Misschien is het makkelijker feesten als je een directeur-eindloonpensioen hebt en een tweede huis, dacht ik, als ik weer eens bouwtekeningen naar Spanje stond te faxen, waarna ik per metro terugreisde naar de schimmige flat in de Bijlmer die ik onderhuurde.

Ik klaag niet, want het was een ruime flat, althans, dat was het geweest voordat ‘ie in twee halve flats was opgesplitst, en op 38 vierkante meter kun je met z’n tweeën nog steeds heel veel slingers ophangen, als je de kunst verstaat.

Ik had de pubertijd toen weliswaar al van me afgeschud, maar het donkere besef dat er een zekere zinloosheid aan het leven kleeft had me niet verlaten. En als je voor een privéaangelegenheid van een directeur een uur lang staat te faxen bekruipt je onwillekeurig het gevoel dat je niet veel bijdraagt aan het welzijn van de mensheid. Feestelijk voelde het in ieder geval niet.

Met volle teugen
Mijn directeur liet zich niet uit het veld slaan door mijn passief-agressieve gewapper met bouwtekeningen en bleef vrolijk. Op zijn afscheidsreceptie, gehouden in een paleiszaal met de uitstraling van Versailles, mocht ik als paranimf opdraven. Een rol die mij van nature niet erg ligt, want het vraagt dat je blij glimlacht tegen alle tweehonderd gasten en dat je de familie van de pensionaris tijdig van drankjes voorziet en dat je de afscheidscadeaus een beetje georganiseerd verzamelt en ik vond dat allemaal reuze ingewikkeld. En je moet ook nog eens tot het eind blijven.
Maar zijn feest was hem van harte gegund, dat wel, ook door mij. En hij genoot met volle teugen.

Weids en groen
Hoewel de tijden van de Bijlmer en de fax ver achter mij liggen denk ik met een glimlach terug aan zijn motto. Mijn vertaling, na wat oefening met de uitvoering ervan, luidt dat je kunt kiezen hoe je kijkt naar wat het leven je presenteert. Als er gefaxt moet worden in het leven, doe je dat dan mokkend of fax je met een berustende glimlach?

Of als je in de Bijlmer woont, en dat was destijds bepaald geen Versailles, baal je dan van de koelkasten die op het gras zijn gedumpt onder de balkons of geniet je ook van het weidse uitzicht, de hoge bomen en het vele groen tussen de flats?
Ik koos het laatste, want dankbaarheid blijkt een uitstekend medicijn tegen zinloosheid.
En ik ben nog steeds ontzettend dankbaar dat ik maar één keer in mijn leven paranimf heb hoeven zijn.