Dat je lichaam na je veertigste minder eten nodig heeft weet ik al een tijdje, maar niemand heeft mijn maag over dit gegeven geïnformeerd, die hongerig blijft als van een kind in de groei.
Met vergelijkbaar effect, zo blijkt nu.

Rondingen
Maar mijn kleren groeien niet mee. Ik ben de vleesgeworden meme, waarin mijn hart om chocola vraagt, maar mijn jeans ‘For the love of god woman, eat a salad’ roepen.
Hartelijk lachte ik vroeger, argeloze dertiger, om dat plaatje. Onwetend van de kilo’s die komen zouden.

Ik weet heus wel wat ik aan dit probleem moet doen, maar een kat in een nauwe spijkerbroek maakt rare sprongen.
Kort overweeg ik of ik een vrouw kan zijn die haar rondingen omarmt. Ik kan een carrière als plussize-model opstarten op Instagram, of in een badschuimreclame figureren als ‘the curvy one’.

Dit vereist in ieder geval de minste aanpassingen aan mijn levensstijl. Ik hoef alleen een nieuwe garderobe aan te schaffen, eentje op de groei, en alle problemen zijn opgelost.

Excuus
Alles vervangen is echter wel wat duur, en weinig milieubewust.
Daarbij hou ik van de kleren die ik al heb, en niet van winkelen.

Mijn geweten wijst me er bovendien fijntjes op dat ‘omarmen’ niets meer of minder dan een excuus is om niets te doen, verpakt in een bedrieglijk zelfacceptatie-doosje.
De weg van de minste weerstand.
Een ongezonde weg ook.

Minder
Blijven over: meer bewegen en/of minder eten.
Sodeju. Het leven van een drie-en-veertiger gaat duidelijk niet over rozen.
Maar dit is een makkelijke keuze, want meer sporten acht ik net zo’n realistisch plan als het opstarten van een succesvolle plussize modellencarrière.
Eentje in de categorie ‘als het echt moet kan het altijd nog’.

We gaan dus gezonder eten. En iets minder dan voorheen.
En dan zien we wel waar het schip strandt.
Of de walvis, als het mislukt.