Een verhaal, of het nou lang of kort is, moet een conflict bevatten, las ik recent. Het is de motor van je verhaal. Ik ben niet zo’n ruziezoeker, dus ik hoop dat ook innerlijke conflicten tellen om over te schrijven, want die ervaar ik dagelijks, meer dan me lief is. Ik zou er een boek mee kunnen vullen, maar ik doe het niet.

Slak
Over boeken gesproken: ik zou een boek willen schrijven, maar ben ook daarover in conflict met mijzelf. Waar moet dat dan over gaan? Wie zou het willen lezen? Ik kan toch moeilijk mijn baan opzeggen om een boek te schrijven waarvan ik niet weet of het gelezen wordt, of gekocht. En wie koopt er nou nog boeken tegenwoordig?

Een non-fictieboek schrijven zou me beter liggen dan fictie, denk ik. Maar ja, dat conflict. Waar haal ik dat vandaan? Ik kom niet verder dan de ruzies die ik met andere weggebruikers heb, overigens zonder medeweten van de betrokken bestuurders in kwestie.
Als gevolg daarvan zegt mijn dochter regelmatig: ‘Mama, die meneer rijdt als een slak!’, als er een auto te dicht naar haar zin voor ons rijdt.
En ik denk dat zij denkt dat je rechts mag inhalen. Maar dat is de schuld van de mensen die te langzaam op de linkerbaan rijden, niet van mij.

Rode draad
Een goed verhaal moet dus een conflict hebben. Maar ik kan geen boek vullen met gescheld op andere automobilisten.
En een goed verhaal heeft een rode draad. Die heb ik ook al niet, althans, niet in mijn non-fictieleven. Of het moest dat eeuwige getwijfel zijn, en dat is ontstellend vermoeiend om te ervaren, en minstens zo vermoeiend om over te lezen.

Ik moet maar eens wat aan bijscholing gaan doen op dit vlak, ter inspiratie, of gaan nadenken over een fictief verhaal met fictieve personages. Of het boekenplan terzijde schuiven.
Schrijven over schrijven schijnt trouwens ook heel erg not done te zijn. Het is het armoedigste aller onderwerpen, zoiets als een praatje over het weer omdat je echt geen ander gespreksonderwerp kunt verzinnen. Daar blog je dus ook niet over.

Opschieten
So much voor mijn schrijversbestaan. Maar, om het van de zonnige kant te bekijken: van een writers block heb ik nog geen last gehad. De stress van het tweede boek – overtreft het de debuutroman of was ze een one-hit-wonder? – blijft me ook bespaard. Slechte recensies zouden me wakker houden, hoezeer ik mezelf voor zal houden dat het slechts iemands mening is, maar die ik uit zelfkastijding honderd keer zal doorlezen.

En stel je voor dat het aan zou slaan. Moet ik naar boekwinkels in het hele land, signeren voor de goedwillende maar uitstervende mens die nog boeken koopt.

Zo bezien bespaar ik mezelf een hoop gedoe door me tot dit blog te beperken. Maar ja. Dat innerlijke stemmetje, dat roept steeds: ‘Je schrijft als een slak, met je drie blogs per maand. Schiet eens op.’