Ik probeer ‘groen’ te leven, maar het mislukt meestal jammerlijk, want ik was onlangs met het vliegtuig op vakantie, en daar gaat het natuurlijk al mis. Vliegen doe je niet voor je plezier, dat is slecht voor het milieu. Dat was althans mijn heilige overtuiging toen ik dertien was.

Automatische afschrijving
‘Ik had op mijn dertiende een heleboel principes. En alleen deze is overgebleven,’ antwoord ik als mensen vragen sinds wanneer ik vegetarisch eet.
Die hoogdravende principes zijn in de loop der jaren tezamen met de gletsjers in de Alpen flink geslonken. Ik heb inmiddels allang een auto en ik ben een aantal keer gaan skiën, met veel plezier. Ik vloog vorige week dus nog, en ik heb er niet eens een compenserend stukje regenwoud voor aangekocht bij wijze van moderne aflaat.

Maar ik draag het milieu nog steeds een warm hart toe, voor wat het waard is, en niet alleen op mijn bord. Mijn activisme beperkt zich niet tot de automatische afschrijvingen aan Greenpeace en andere milieubeschermende organisaties.

Natuurlijke deodorant
Zo kocht ik bij een reformwinkel een zonnebrandcrème die ‘op natuurlijke basis’ was gemaakt. Waarmee je dus ook op Hawaï nog in zee mag zwemmen, dat onlangs het merendeel van de zonnebrandcrèmes in de ban heeft gedaan, om het verblekende rif en het zeeleven te beschermen tegen de UV-filters. Ik kocht er ook een natuurlijke deodorant, die voor geen meter werkte, dus die heb ik weggegooid. In de bak voor plastic afval uiteraard.

Ik weet niet zo goed wat ik aan moet met termen als ‘chemisch’ en ‘natuurlijk’ als kwalificatie voor wat respectievelijk ‘fout’ en ‘goed’ zou zijn. Chemische processen zijn ontzettend natuurlijk. En de damp van kwik, een natuurlijk materiaal, is reuze giftig, dus wat moet een mens met een aanprijzing als ‘natuurlijk’? Maar misschien moet ik daar niet over zeuren, en gewoon verder zoeken naar een milieuvriendelijke deodorant die wel werkt.

Witte zweem
Vrolijk vloog ik dus zonder mijn principes en met de natuurlijke zonnebrandcrème naar Ibiza. Het etiket deed kond van de mogelijkheid dat er na het aanbrengen een witte zweem zichtbaar zou blijven, ‘want in onze crème zitten geen nano-deeltjes.’ Ingenomen smeerde ik het op mijn gezicht. Aan mijn lijf geen polonaise van nano-deeltjes en foute UV-filters deze vakantie.

Vliegen en vegetarisch eten is overigens een niet zo handige combinatie. Vliegen brengt je in landen waar het concept ‘geen vlees eten uit vrije keuze’ een ongekende luxe is.
‘No fish and no meat please, just a salad’, zei ik eens in Gambia. Ik kreeg een salade met kip. Gelukkig at mijn gezelschap het gevogelte op.
‘Iets zonder vis, zonder vlees en zonder kip’, zei ik dus een jaar later in Cuba in mijn beste Spaans. Sì, antwoordde de ober opgewekt, dat kon geregeld worden. Ik kreeg een paar frietjes en een halve kreeft geserveerd.

Geisha
De witte zweem van de zonnebrand bleek een stuclaag zo dik als mijn voormalige principes, waardoor ik er een dag lang uitzag als een geisha. Ik weigerde het er af te halen, want je moet wat voor het milieu overhebben.
Maar de dag erna bleef de tube toch maar in de tas. Meewarige blikken bleven mij bespaard, dankzij de gewone zonnebrandcrème die we ook mee hadden. En naar Hawaï ben ik toch al niet van plan te reizen.
Toen heb ik maar wat zwerfvuil opgeraapt van het strand.