‘Be proud of who you are’, zei het label aan mijn theezakje op een regenachtige maandagmorgen. Ga er maar aan staan, aan zo’n bemoedigende tekst.

Onnozel
Simpelweg negeren had gekund, maar daar was het al te laat voor.
Mijn tegendraadse ‘ik’ was er als de kippen bij. Het zei: ‘Ik maak zelf wel uit of ik trots ben, en op wie. Ik neem geen opdrachten aan van een theezakje.’

Mijn cynische ‘ik’ roerde zich ook. ‘Natuurlijk doen we dit. Een aanmoediging op een theezakje zal een wereld van verschil voor me maken. Nog even en ik ben zo’n onnozele vraag aan het beantwoorden, die aan sommige andere theezakjes hangen. Zouden zulke zakjes wel eens een goed gesprek hebben opgeleverd, of alleen maar gesprekken over hoe onnozel die vragen zijn?’

Zout op slakken
Mijn kant die over het leven nadenkt en zich graag prettig voelt zag er een uitnodiging in, het proberen waard. Maar zag ook wat moeilijkheden.

Hoe kun je trots zijn op jezelf als er veel is waar je niet trots op bent? Ik stal als kind eens met een vriendinnetje een rolletje snoep in de stationsrestauratie in Heerenveen. Ik verliet mijn jeugdliefde na veertien jaar voor een ander. Ik reed een keer een fietser aan op een rotonde. Ik sprenkelde met een ander vriendinnetje zout op een slak om te zien of ze daar tegen kunnen (dat kunnen ze niet). En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Laat het los
Mijn optimistische ‘ik’ kwam in opstand tegen het opdreggen van zoveel oude koeien. Gedane zaken nemen geen keer. Wat moet een mens met al die ballast?
Het vriendinnetje in Heerenveen is het rolletje snoep later alsnog gaan betalen, maar het kwaad was natuurlijk al geschied, en de schaamte niet meer af te kopen. Mijn ex is hertrouwd en heeft zijn eigen gezin. De fietser is hersteld, de gesneuvelde slakken hebben we eervol begraven.
Voor spijt koopt niemand iets en de slakken blijven dood. Laat het los, zei ik tegen mezelf, er is alleen het hier en nu.

Missie geslaagd
Een aangenaam innerlijk gesprek had het theezakje niet opgeleverd. Misschien was dat karma, vanwege al mijn zonden. Maar ik kon op z’n minst proberen van deze dag een dag te maken waar ik trots op kon zijn. Of in ieder geval een dag waarop ik niets deed waar ik niet trots op kon zijn.

‘Wij nemen geen feelgood-commando’s aan,’ sputterde een stemmetje na.
Ik heb mijn cynische en mijn tegendraadse ‘ik’ de rest van de dag gevoeglijk genegeerd. Het werd een stuk rustiger. Een stuk aangenamer ook.
Dat was alvast iets om trots op te zijn.