We kochten onlangs een nieuw huis, en voor in dat huis kochten we een nieuwe keuken. Bij een zelfstandig ondernemer, die geen onderdeel was van een keten, en niet aan algemene voorwaarden deed.
‘Ik heb geen kleine lettertjes in mijn koopovereenkomsten,’ zei hij met onverholen trots.

Frivool
Ik vond dat geen sterk verkoopargument, ik heb respect voor duidelijke afspraken op papier. Maar ach, dacht ik, we steunen graag ondernemers, en er bestaat zoiets als consumentenrecht, het zal wel loslopen. En ik vond het aandoenlijk dat hij zijn teksten langs een liniaal schreef.
Blijmoedig verlieten we met een getekende offerte en een mooie tekening van de keuken-to-be de zaak.

Mijn brein had andere plannen. Niks verheugd rondlopen. Veel te frivool, te lichtzinnig.
‘Slim hoor, support your local keukenstore. Wat als hij failliet gaat? Of een beunhaas is? Zie je je geld of je keuken dan ooit nog terug?’ riep het. ‘En wie koopt er nou op de bonnefooi een keuken, we gingen alleen even kijken en oriënteren! Je bent niet goed wijs. Hier ga je spijt van krijgen.’ Tot midden in de nacht, het wist van geen ophouden. Ik werd er moe van, maar niet moe genoeg om weer in slaap te vallen.

Peilloze diepten
‘Thank you brain, now give me a better thought,’ zou Mo Gawdat zeggen, en ik ook, als ik alles uit Mo’s boek ‘Solve for happy’ ter harte had genomen. Had ik daar mee geoefend dan had mijn brein misschien niet zo tegen me gegild, de meest verschrikkelijke dingen, elke dag en nacht van het zenuwslopende aankoop-, keurings- en taxatieproces van het nieuwe huis.
We krijgen het niet, je had boven de vraagprijs moeten gaan zitten. De fundering is rot, let maar op. Je vraagt te veel voor dit huis, de markt stort in, er komen geen kijkers, er komen geen kopers. Keer om, voor het te laat is.

Hart
Hoe meer ik te besluiten had, hoe meer potentiële ellende het brein me in mijn gezicht smeet, in een wild-woeste poging mij te behoeden voor de peilloze diepten van het onbekende.
Hou alles hetzelfde, daarvan weten we tenminste dat het veilig is, zei het tussen de regels door. Het wilde me, in al zijn onhandigheid en met weinig gevoel voor subtiliteit, beschermen. Dat is te prijzen, en zelfs best lief, van het brein. Maar ik vond het ook irritant.

Gelukkig heeft een mens meerdere breinen. Ook het hart en de buik hebben kleine neurale netwerken. En mijn hart zei luid en duidelijk: we willen dit huis, het voelt goed. Mijn hart zei opgewekt: we kopen hier onze keuken, het wordt een mooie keuken, en we vertrouwen deze man.
En ik luisterde.