Er is een kantoorpand in Amsterdam waar ik in mijn studententijd naar keek als ik er met de metro langsreed, waarvan ik regelmatig dacht: nooit ga ik in zoiets werken. Wat produceren die mensen daar toch, jaar in jaar uit? Wat voegen ze toe aan het leven van anderen?
Betekent hun dagelijkse administratieve werk iets voor de wereld?

Palmboom
Wie had hen bedwelmd en tot kantoorslaaf gemaakt?
Ik zou niet in die val trappen. Groots en meeslepend wilde ik leven.

De ironie wil dat ik in exact datzelfde pand al bijna achttien jaar werk, wat maar weer eens bewijst dat er in het onderbewustzijn niet zoiets bestaat als ‘niet’.
Het enige meeslepende is dat ik er altijd een laptop naar toe sleep, en het grootse is de tas waarmee ik dat doe.

Toch heeft zo’n baan voordelen.
De wind ruist door de palmbladeren terwijl ik dit schrijf. Dat doet de wind dagelijks, door duizenden palmbomen op aarde, maar vandaag zie en hoor ik het zelf gebeuren, en dat maakt me blij.
Ik kan op vakantie, met dank aan datzelfde kantoorleven.

En ik heb plezier in mijn werk.
Dat is fijn, al is het geen antwoord op de vragen die ik me vroeger stelde.

Universeel principe
Er is geen ‘geen’, geen ‘niet’, als je iets wilt bereiken. Het universum en het onderbewuste bewegen niet richting negatieve doelen.
Energy flows where attention goes.

Opvoedkundig weet ik dat gegeven prima toe te passen.
Zo zei ik altijd braaf tegen mijn toenmalige kleuter dat ze op de stoep moest blijven lopen, in plaats van ‘Niet op de straat!’ te gillen als ze afdwaalde. Het lijkt een onbeduidend verschil, maar blijft het woord stoep in haar hoofdje nagalmen of het woord straat?
Probeer het maar eens uit.

Ach, voor een ander weet ik het altijd beter dan voor mijzelf. Ook een universeel principe. Ondertussen probeer ik nog steeds hard te bedenken wat ik wil worden als ik later groot ben.
In termen van wat ik wel wil, uiteraard, niet in wat ik niet wil, want daar trap ik niet meer in.