Ik startte een openbaar account op Instagram voor mijn dagelijkse ecolinedoodles. En hoewel ik zou willen dat ik zulke ego-streling niet nodig heb verheug ik me over elke nieuwe volger, zelfs over de besnorde jongens uit India die zwoele selfies met stoere poses afwisselen op hun profiel en me ontvolgen als ik hen niet terugvolg, wat altijd het geval is.

Kraakpand
‘Start een webshop,’ zeiden vriendinnen, die alvast enthousiast een bestelling plaatsten. Ik denk er nog serieus over na ook, alsof ik het nog niet druk genoeg heb. Het zou een betere reden zijn mijn KVK-inschrijving te houden dan het excuus dat ik daar nu voor heb (iets met koffie van de Sligro die ik heel lekker vind en die ik nergens anders kan kopen).

Ooit dacht ik naar de kunstacademie te gaan. Maar de frustratie die tekenen me tijdens het examenjaar opleverde was minstens zo groot als mijn talent, en uiteindelijk leek het me toch niet zo’n wijs plan om als zestienjarige getormenteerde puber af te reizen naar Kampen.

Ik stelde me voor hoe ik me daar vier jaar lang in nog meer frustratie en ellende zou storten, waarna ik als miserabele kunstenaar in een bedompt kraakpand zou leven van mijn eigen creativiteit en een uitkering, en daar vond ik niets romantisch aan.

Waterval
Ik ging wat anders doen.
Jarenlang tekende ik niet tot zelden. Tot ik een paar maanden geleden een oude liefde uit de kast trok en met ecoline en een fineliner aan de slag ging. Het was alsof er een stop werd getrokken uit een stuwdam. Een woeste waterval van tekeningen verscheen. Verslaafd, manisch bijna tekende ik vel na vel vol.
En de stroom is nog niet opgedroogd.

De ecoline staat in een lichte tuinkamer, in een huis dat niets wegheeft van een tochtig donker hol. En getormenteerd ben ik een stuk minder dan op mijn zestiende.

Ik hoef er nu niet van te leven. Niemand hoeft het mooi te vinden wat ik maak, ook de Indiase jongens niet, wat enorm bevrijdend is.

Rond
De kamer waar ik bijna elke avond in doodle was een tekenstudio, in de tuin gebouwd door de tekenaar die dit huis eind jaren vijftig van de vorige eeuw als eerste bewoner betrok.

De cirkel is rond, zo niet voor mij, dan toch in ieder geval voor deze voormalige tekenstudio, en dat is romantiek die me wel bevalt.