Ik kocht een hoofdkussen, dat bestemd was voor rug- en zijslapers. Er had moeten staan ‘rug- of zijslapers’, want de ene kant bleek bedoeld voor de rugslapers, en de andere voor de zijslapers. Als je beide bent, zoals ik, moet je in het holst van de nacht, als je van je zij naar je rug draait, het kussen omkeren, godbetert.

Excuus
Daarbij heette het van traagschuim te zijn gemaakt, maar het was als slapen op een stapel karton.

Daar zou ik blogs aan kunnen wijden, aan slechte hoofdkussens en grove onwaarheden als ‘de pitloze watermeloen’.
Maar ik doe het niet.
Ik schrijf helemaal nergens over.

Dat komt niet door het slaapgebrek van het kartonnen kussen, of door de vele uren werken, of door mijn tijd slorpende hobby, hoe graag ik dat ook allemaal als excuus zou willen gebruiken.

Distantie
Ik schrijf niet over de sloot desinfecterende handgel die ik bij het betreden van een bankfiliaal verplicht was op te doen (ik drukte zachtjes op het pompje in de enorme emmer, meer symbolisch eigenlijk dan met de bedoeling mijzelf te ontsmetten, maar er kwam zoveel gel uit dat ik minutenlang moest wachten met pinnen tot het was opgedroogd, waardoor ik de boel enorm ophield, terwijl bij een vriendin die in de zorg werkt al drie weken geen desinfecterende gel in het pand meer te vinden is).

Ook niet over de verplichting om niet-beschermende mondkapjes te dragen in het OV.
Of over de wet die in de maak is die mij verplicht afstand te houden van anderen.

Ik ben met stomheid geslagen door deze en andere ontwikkelingen in de wereld, ik weet gewoon niet hoe ik daar met enige nuance of distantie naar moet kijken, laat staan hoe ik zonder iets of iemand volledig af te fakkelen een blog moet schrijven over wat mij bezighoudt.
Ik voel een felheid waar mijn irritatie over de leugen van de pitloze meloen bij verbleekt.

Stil
Maar ik schrijf nou eenmaal makkelijker over futiele ergernissen.
En nu heb ik dus een writer’s block. In tijden waarin stil protest niet volstaat doe ik er het zwijgen toe.