Jarig

‘Ik heb mijn verjaardag vorig jaar met een feestje gevierd, dus nu hoef ik de komende vijf jaar niks te doen,’ zei een vriendin onlangs, met een mix van opluchting en triomf in haar stem. Ik ben de laatste om daar wat van te zeggen. Ik vier mijn verjaardag al twaalf jaar niet meer, en dat bevalt me uitstekend.

Afschaffen
Verjaardagen en ik zijn geen goede combinatie, en dan doel ik niet alleen op die keer dat ik met een kater van huisgestookte palmwijn uit Afrika in bed lag met een emmertje ernaast, terwijl de familie zichzelf van koffie voorzag in de woonkamer. Ik was als kind altijd al ziek op mijn verjaardag, en op de meeste andere feesten en partijen trouwens ook.

Het dieptepunt was mijn 27steverjaardag. Ik ben zelden zo intens ongelukkig en onverklaarbaar chagrijnig geweest als op die dag. Verjaardagsvisite entertainen in zo’n stemming is geen sinecure. Op mijn dertigste zag ik het licht. Afschaffen die handel. 

Berichtjes
Mijn vrouw dacht me evenwel een plezier te doen met een verrassingsfeest, toen we elkaar nog niet zo lang kenden (ze weet inmiddels beter). Haar werkmail stond open, en hoewel ik daar normaal altijd aan voorbij liep, wierp ik deze keer een blik op de laptop. ‘Waarom heb jij een mail van Afke?’ vroeg ik. Ze had Afke nog nooit gezien, dat was een vriendin van mij, al sinds de middelbare school.
De mail bleek over mijn verjaardag te gaan. Ik heb op de bewuste avond passend verrast gereageerd toen ik het gros van mijn vriendinnen aantrof in een bar waar we ‘even een drankje’ zouden doen. Een deel van hen denkt vermoedelijk nog steeds dat ik van niets wist.

Toch went het, jarig zijn, en ik hou enorm van felicitatieberichtjes. Ik heb er spijt van dat ik ooit instelde dat mijn verjaardag niet op Facebook zichtbaar is. Dus nu zet ik het er zelf maar steeds op, als ik jarig ben. Het ziet er zo feestelijk uit, een tijdlijn vol felicitaties, en het kan me niet schelen dat ik een deel van die mensen in het dagelijks leven amper spreek of zie. Ze nemen de moeite me te feliciteren, en in de melancholie die gepaard gaat met jarig zijn is dat een groot en opbeurend goed.

Felicitatiekus
Er is nog een andere reden dat ik mijn verjaardag steeds meer ben gaan waarderen.
Afke leeft niet meer. Ze overleed, net als een groot aantal andere mensen dichtbij ons in die periode, aan kanker.
En bij elk jaar dat ik ouder word en zij niet denk ik aan haar, en aan haar dochtertje dat haar niet kent. Dan ben ik dankbaar dat ik er ben. Blij dat ik een felicitatiekus van mijn dochter krijg. Blij dat ik kan zwelgen in sentimentaliteit. Blij dat ik met ambivalente gevoelens jarig zit te zijn en op Facebook naar felicitaties hengel, jaar in jaar uit.

Posted in

Cindy Doff

Laat een reactie achter