Mijn ouders hebben me slechts één voornaam gegeven. Ik vond dat behoorlijk saai. Het leek me veel interessanter om twee of drie voornamen te hebben, zodat ik wat extra losse letters in mijn handtekening kon verweven. En als ik mijn roepnaam zat was, zo stelde ik me voor, zou ik kunnen wisselen naar mijn tweede naam.

Uitstellen
Maar aan zulke fratsen deden mijn ouders niet.
Of misschien wilden ze, met een vooruitziende blik, wat ruimte voor eigen invulling bieden. Ik heb mij in de loop der jaren een indrukwekkende hoeveelheid extra tweede namen aangemeten. Ik was laatst een uur lang bezig naar de bakker te vertrekken, omdat ik geen zin had in brood halen. Ik appte dat aan de mensen met wie ik te druk aan het appen was om naar de bakker te kunnen gaan.
‘Procrastinatie,’ schreef een van hen.
‘My middle name’, antwoordde ik.

Alfabet
Ik had me na de vakantie opnieuw voorgenomen geen koffie meer uit de automaten op het werk te drinken, omdat ik alleen koffie met melk lekker vind. En het poeder dat in zo’n automaat sans gêne als melk wordt gepresenteerd is niet te hachelen. Maar het vlees was zwak en riep om cafeïne, op vrijdagmorgen zwichtte ik.
‘Bah,’ zei ik, toen ik een slok had genomen. Bij de tweede slok vertrok mijn gezicht.
‘Laat toch staan,’ zei een collega.
‘Nee, dat is zonde, ik drink het op.’
‘Calvinist.’
My middle name (ik dronk het op, want ik draag de consequenties van mijn keuzes. Maar het leven is te kort voor vieze koffie. Ik stop er nu echt mee).

Perceptie
Ik sleep inmiddels een compleet alfabet aan adjectieven, eigenschappen en labels mee. Mijn handtekening zou een volle regel beslaan.
‘Waar staat die T voor in je naam?’
‘Voor Twijfelen, als je het per se moet weten.’
‘En die M? Voor Maria dan toch zeker?’
‘Nee, voor Moeilijk-doen-als-het-makkelijk-kan.’

Ik hou ze wijselijk weg van mijn CV en mijn LinkedIn-profiel, want de meeste extra letters ontberen aanbevelende waarde. Mijn echte initialen volstaan daar prima. De rest is, zoals alles in het leven, aan eenieders eigen perceptie.