Op mijn werk is met de start van het nieuwe jaar nieuwe pauzesoftware uitgerold, die in de gaten houdt of je niet te lang achter elkaar achter je scherm zit te werken, en je vervolgens lastigvalt met tips en pauzes. Al op de eerste werkdag won ik talloze trofeeën voor het verbreken van mijn kersverse aanslagen-per-minuut-record.

Sociaal
De pauzes verschijnen op de meest willekeurige momenten, ze dwingen een typ-stopje af variërend van tien seconden tot tien minuten. Ze zijn voorzien van beweegtips, inspirational quotes van CEO’s, en vragen waar je het antwoord van geacht wordt op te zoeken, zoals ‘Wat is de hoofdstad van de Filippijnen?’, maar hoe dat bijdraagt aan minder schermtijd weet ik niet, en om dat te doen moet je de opgelegde pauze negeren.

Vandaag kreeg ik, na opnieuw een snelheidsrecord te hebben gebroken, een nieuw soort tip in een korte pauze, die deed vermoeden dat ook mijn persoonlijkheid werd gemeten.
‘Word socialer’, heette deze pauze, ‘Vraag een collega wat hij of zij dit weekend gaat doen.’

Ik wilde niemand van het werk houden, mijzelf nog wel het minst, dus ik negeerde deze beroerde suggestie.

Meubilair
De pauzemeldingen volgden elkaar in steeds hoger tempo op. De volgende pauze heette: ‘Waak voor depersonificatie.’
Geïntrigeerd nam ik de tekst van de pop-up door. Dit klonk als een serieuze waarschuwing.
‘Luister je eigen muziek, dat helpt je gedurende de dag dicht bij jezelf te blijven,’ adviseerde het systeem.

Allerhande gedachten drongen zich aan mij op. Wat voorzag dit programma? Vreesde het dat ik me zou vereenzelvigen met het meubilair, met de mails die ik aan het schrijven was, met mijn collega’s? Was ik mijn toetsenbord aan het worden, waar ik zo hard op roffelde?
Wordt depersonificatie de volgende kantoorepidemie? Kan pauzesoftware een naderende depersonificatie even goed herkennen als een psychiater?
En wat zegt de muziek die ik luister eigenlijk over mijn persoonlijkheid?

Oortjes
Ik voelde me, met deze waterval van vragen in mijn hoofd, in ieder geval heel erg mijzelf.

Als iets me al in verwarring bracht dan was het dit pauzeprogramma, waarvan ik eerst socialer moest worden, om me kort daarna in mijn eigen cocon terug te trekken en dicht bij mijzelf te blijven.

Ik typte maar gewoon verder, maar blijkbaar niet snel genoeg, want nieuwe trofeeën kreeg ik vanmiddag niet meer.
Wel nam ik het zekere voor het onzekere, en deed mijn oortjes in om naar muziek te luisteren.