Ik krijg ’s avonds tijdens het tandenpoetsen, zonder aanwijsbare oorzaak, een fragmentje van ‘Nur geträumt’ van Nena in mijn hoofd.

Onschuldig
Ik wil het nummer horen. Ik kleed me uit en zoek ondertussen op YouTube. Er is geen clip te vinden, maar hoera, wel geluid, bij een foto van de hoes van het album.

Ik ken die hoes. Het is de eerste elpee die ik kocht in mijn leven. Zeven was ik. Een lp koste een godsvermogen, 25 gulden, ik had er maanden voor gespaard.

Ik luister. Het valt me niet tegen. Het klinkt onschuldig, een soort up-tempo eighties synthesizer rock, met een vleug dance. Ik snap wel dat mijn jonge ik dit leuk vond.

Koud
Ik doe mijn lenzen uit.
Ik laat, al neuriënd, mijn op maat gemaakte oordop vallen. Hij stuitert vrolijk op de maat van ‘Nur geträumt’ over de grond, onder het bed, naar de muur, in het midden bij het hoofdeind.
Hij kost omgerekend wel tien elpee’s, en belangrijker, ik heb hem nodig om te kunnen slapen. Ik wring me half onder bed, maar ik kom er met geen mogelijkheid bij.

Ik ben gedwongen weer naar beneden te lopen, om een slalepel te halen. Ik begin het koud te krijgen. Het is donker onder het bed, en zonder lenzen zie ik niks. Ik moet bijschijnen met de lamp van mijn telefoon, waardoor Nena luid onder bed in mijn oor zingt.
De lol gaat er een beetje af. Maar ik moet en zal dat nummer afluisteren, en mijn oordop redden, anders is mijn nachtrust verloren.

Nachtmerrie
En er is al genoeg om wakker van te liggen. Van dat Coronagebeuren word ik behoorlijk onrustig, en soms zelfs een beetje angstig. Want wat als er later nog eens een Corona komt en ik zit in lockdown in een bejaardenhuis, en elke dag komen er ongevraagd goedbedoelende mensen voor mijn raam nummers van Dries Roelvink en Rene Froger zingen, om de eenzaamheid te verdrijven? Mijn bejaarde hart roept in mijn nachtmerries om Placebo, Soundgarden, Pearl Jam.
Nena desnoods.
Stel je voor, dat dan mijn oordop onder mijn bed rolt.