‘Autisme? Echt? Dat is zo’n beetje het laatste waar ik bij jou aan zou denken.’ Aldus mijn leidinggevende aan wie ik op mijn werk onlangs over mijn diagnose vertelde. Voor het eerst. Nadat we 2,5 jaar hadden samengewerkt. Waarvan we een groot deel zelfs samen op een kamer doorbrachten. Je mag dus wel zeggen dat ze een goed beeld heeft van wie ik ben en hoe ik functioneer. En toch was dit verrassend voor haar. Het voelde voor mij als uit de kast komen. Er was ook niet echt een reden om het te delen. Toch had ik die behoefte, het voelde alsof ik iets verzweeg.

Ik snap haar verbazing. Bij het krijgen van de diagnose, jaren geleden, vielen er honderden puzzelstukjes op hun plek. Ik snapte mezelf ineens veel beter, ik begreep waarom ik reageerde zoals ik deed, me voelde zoals ik me voelde. Het was bijna een opluchting. Maar tegelijk was er twijfel. Klopt dit wel? Ik functioneerde prima op mijn werk, ik heb een gezin, een fijn sociaal leven, met lieve vriendinnen bij wie ik me thuis voel. Sommige daarvan waren trouwens al net zo verrast als mijn leidinggevende. Kun je wel spreken van autisme als het plaatje er van buitenaf zo goed uit ziet?

Ik kon het maar moeilijk rijmen. En ik wilde al helemaal niet dat het ‘stempel’ autisme mijn identiteit ging bepalen. Of het beeld dat mensen van mij hebben. Het mag ook geen excuus zijn wanneer dingen me niet goed afgaan. En dus heb ik er op het werk bijna drie jaar niet over gesproken.

En maakt dat iets uit? Is het iets dat iedereen moet weten? Ik ben er nog niet uit. Goed, ik mail tien keer liever dan dat ik iemand bel. Als mijn brood op is ben ik klaar met lunchen – waarom zitten we daarna nog tien minuten te kletsen over niks? Geef me een stuk tekst en ik haal er de fouten uit. Vraag me niet meteen wat ik van dat stuk vind, want dat weet ik pas na een paar keer lezen, als alle details zijn verwerkt in mijn hoofd. En als jij je afspraak niet nakomt kan ik daar flink chagrijnig om worden. Zeker als je mijn leidinggevende bent, want ik vind dat de lat dan nog wat hoger mag liggen.

Je hoeft trouwens helemaal geen autisme te hebben om je er aan te ergeren dat mensen hun afspraken niet nakomen. Of aan spellingsfouten. Dat doen gelukkig wel meer mensen. Het kost alleen wel wat meer moeite om er mee om te gaan. Planningen die constant schuiven, ook zoiets. Drukte en veel geluid om me heen. Verwacht worden te netwerken. Een teamuitje organiseren – AAAARGH! Stress! Dingen waar anderen hun schouders over ophalen kosten bergen met energie.

Gelukkig heeft mijn uit de kast komen niets veranderd. Mijn manager en ik waarderen elkaar nog steeds, onze fijne samenwerking is hetzelfde gebleven. Misschien zou ik het met meer mensen op werk kunnen of moeten delen. Ik weet nog steeds niet goed wat het zou toevoegen, en of ik er geen spijt van zal krijgen. Maar het viel uiteindelijk best mee om een teen uit de kast te steken.