Misschien is het waar dat iedereen op deze aarde slechts vijf handshakes van elkaar verwijderd is. Er zitten bij mijn Facebook-vrienden, zag ik, mensen die meer dan 3000(!) vrienden hebben. Stel je voor: daar kan dus iemand tussen zitten die weer iemand kent die ooit Obama heeft ontmoet, om maar eens wat te noemen. Of Trump. Of op z’n minst een bandlid van Slipknot, want daar zijn er veel van.

Schamele opbrengst
Ik heb geen 3000 vrienden op Facebook. Het zijn er, zo checkte ik snel, minder dan 200. Twijfel besprong me. Had ik het wel goed gedaan in het leven? Als naast de mensen die ik regelmatig in het echt zie, ook alle (verre) familieleden en (gewezen) buren, aardige medecursisten en voormalige en huidige kennissen meetellen, is 200 een overzichtelijke maar nogal schamele opbrengst.

Waar is het misgegaan? Misschien heb ik de term ‘vriend’ op Facebook in het begin iets te letterlijk genomen, heb ik de definitie te laat verruimd, was ik te kritisch. Of heb ik niet sociaal genoeg geleefd?
Was het bijvoorbeeld wel verstandig geweest om de regel te handhaven dat ik geen collega’s op Facebook accepteer? Toen ik nog leidinggevende was, leek het mij namelijk voor alle betrokken partijen het prettigst om werk en privé niet te veel te mengen.

Gebakken peren
Het helpt in de aantallen ook niet mee dat sommige van mijn real life vrienden geen Facebook hebben. En uitnodigingen van mensen die ik amper ken weiger ik. Die acht ik niet gebaat bij foto’s van mijn vakanties, concertbezoeken en gezin.
Nu zit ik met de gebakken peren. Mijn levensgeluk hangt niet af van het aantal mensen dat Facebook als mijn vriend betitelt, maar ik ben deeltijdondernemer. Een goed netwerk is belangrijker dan ooit. En dat van mij is minuscuul.

Hyves
Ik zou mijn zelfbedachte criterium over collega’s alsnog kunnen loslaten. Maar mijn kansen op het werk zijn waarschijnlijk verkeken. Collega’s nodigen me niet meer uit, sinds ik per abuis twee hele afdelingen en nog wat losse mensen, in een reply all die niet voor all bestemd was, liet weten dat ik niet op vriendschapsverzoeken van collega’s in ga.

En om mij heen woedde een tijdje terug de discussie over van Facebook af gaan. Het schijnt verslavend te zijn en te veel tijd te kosten (dat snap ik wel, als je 3000 vrienden moet feliciteren met hun verjaardag). Misschien is het een gepasseerd station, wacht Facebook het lot van Hyves, en is dit het zoveelste teken dat ik mijn blogs een keer op LinkedIn moet gaan publiceren.

Obama
Er staan twee uitnodigingen onbeantwoord open op Facebook. Van mensen die ik nooit heb ontmoet, en waar ik nooit ook maar een mail of whatsappje of een virtuele glimlach mee heb uitgewisseld. Ze hebben een opleiding gedaan die ik ook heb gedaan, maar niet met hen.
Misschien kennen zij wel iemand die iemand kent die Obama kent. Of hebben ze een schrijfopdracht voor mij.

Op LinkedIn zou ik het hebben overwogen. Maar voor Facebook: nee, dat gaat me toch te ver. Ik blijf voorlopig onder de 200 vrienden.