Ook als de dagen zich aaneenrijgen in een schier eindeloze reeks verplaatsingen van de ene naar de andere kamer kun je nieuwe dingen meemaken. En dan bedoel ik niet in de categorie ‘ik werd vandaag voor het eerst van mijn leven wakker op 7 april 2020,’ of ‘ik kreeg van mijn dochter uitgelegd wat een “garagewoord” is.’

Vier
Allemaal ook waar, maar ik probeer oog te houden voor de kleine bijzondere dingen. Zo begroef ik voor het eerst van mijn leven samen met een snikkend kind een goudvis in de tuin, en zag ik twee mussen paren (niet op het grafje gelukkig). Dat laatste was tijdens een training die online werd gegeven en vier uur duurde, wat ongeveer drie uur te lang is.
Iedereen deed erg zijn best wat van de sessie te maken, wat alleen maar benadrukte hoe ontzettend behelpen het was.

Onderbreking
Ik zie de voordelen. Het opstaan zonder steeds op de klok te moeten kijken of we al op pad moeten, de stilte op straat van de lege snelweg en de geparkeerde vliegtuigen, de mogelijkheid om elke werkdag in joggingbroek door te brengen.

Maar het voelt soms ook alsof het hele huis een werkplek is geworden, en alsof slapen, eten en schrijven niets anders een onderbreking van het werken zijn.

Mijn dochter, die zich verbazingwekkend goed houdt onder het gebrek aan aandacht overdag, doet het fantastisch. Het is voor haar genoeg dat we er zijn, ze moppert niet over de vele calls die we voeren en de gehaaste hulp bij het huiswerk.

Vrij
Ik produceerde in jachtig tempo een serie ecolinetekeningen en startte er een Instagramaccount voor op.
Ook nog nooit eerder gedaan.

Ik heb een foto gemaakt van de flirterige mussen, die zich daar niets van aantrokken, en hem aan mijn dochter laten zien.
Ik wijs haar op de tortelduif die elke dag takjes uit de tuin haalt voor een nest.

Het leidt een beetje af van het verdriet over de dode vis, zoals het mij afleidt van het gevoel chronisch aan het werk te zijn.
Ik neem een dagje vrij. Ik ga lekker in de tuin zitten bij de mussen en de duif.