Ik was vol goede moed onderweg naar een vakantiehuisje, waar ik een midweek in mijn eentje zou verblijven. Op de A1 overviel me de gedachte dat de bestuurders van de auto’s om mij heen over een jaar of tachtig dood zouden zijn. Allemaal.
Ze dachten misschien dat ze een geliefde, een minivakantie of hun werk tegemoet reden, maar ze reden op hun sterven af. Ik trouwens ook.

Hutje op de hei
‘Ga lekker een paar dagen alleen weg’, zei mijn vrouw een paar weken terug. Ze bleef liefdevol aandringen op mijn vertrek. Ze vond een huisje voor me op de rand van bos en weiland.
Ik sputterde voor de vorm nog wat tegen, maar hier zit ik dan, op de Veluwe, met boeken, een laptop en twee nog niet gelezen kranten.

Schaduw
Wie zal er nog om mij en al die andere weggebruikers rouwen, of aan ons denken over honderd jaar? Niemand, vermoedelijk, tenzij ik toevallig een toekomstig Nobelprijswinnaar heb ingehaald.
Het is een troostrijk besef dat er van al die hoogte- en dieptepunten die al die weggebruikers en ik beleven, over honderd jaar weinig tot niets resteert.
In dat perspectief worden kleine zorgen nog veel kleiner. En grote zorgen heb ik gelukkig niet.

Maar het besef van mijn eigen sterfelijkheid wierp een kleine schaduw op deze zonnige dag.

Stoïcijns
Dat Google meeluistert met wat je zegt was mij al bekend. Dat mijn telefoon gedachten kan lezen niet.
Na een wandeling op de hei lummelde ik, ondanks de dreigende dood, rond op Facebook. Er kwam een gesponsord bericht voorbij van Daily Stoic.

‘Meditating on your mortality is only depressing if you miss the point’, schreven ze.

Die was voor mij bedoeld, dat kon niet anders. En gelukkig, ik had alleen even een punt gemist, dit was op te lossen. Het zou goedkomen met mij en de schaduw.

Tijd is een geschenk
‘Death doesn’t make life pointless but rather purposeful. Treat your time as a gift and do not waste it on the trivial and vain,’ schreven mijn nieuwe vrienden.

Ik voelde me meteen een beetje schuldig, want ik zat mijn tijd ontzettend te verkwanselen, onder meer aan een Sudoku uit de meegenomen krant.
Maar ik besloot snel om daar, geheel in stijl, stoïcijns onder te blijven.

Oppervlakkig besteed of niet: dat tijd een geschenk is, is bij mij niet aan dovemansoren gericht.
Vandaag weer lekker de hei op, nu het nog kan.